က်ေနာ္မသိခ်င္ေသာအရာ

on Thursday 28 February 2013


ခ်စ္သူၿပံဳးတဲ့အၿပံဳးတစ္ပြင့္ေအာက္
ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနတဲ့စိတ္တစ္ခု.........
က်ေနာ္ရုတ္တရက္ေမးလိုက္မိတယ္
ခ်စ္သူ ဘာေၾကာင့္ၿပံဳးပန္းပြင့္ပါသလဲဟု.......


ခ်စ္သူဆိုတဲ့သံစဥ္တစ္ခုေအာက္
ယိုင္တိယိုင္တိုင္ျဖစ္ေနတဲ့အေတြးတစ္ခု....
က်ေနာ္အမွတ္တမဲ့ေမးလိုက္မိတယ္
ခ်စ္သူ ဘာေၾကာင့္ညည္းဆိုပါသလဲဟု.........


ခ်စ္သူ ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းေအာက္
ေခြေခါက္ေခြယိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခု
ဒီတစ္ေခါက္ က်ေနာ္ေမးဖို႔ ေတြေ၀ခဲ့ၿပီ
ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ခ်စ္သူႏႈတ္ခမ္းထက္က မဟလာပါေစနဲ႔
က်ေနာ္ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ခ်စ္သူႏႈတ္ခမ္းရဲ႕
ထိခ်က္ျပင္းျပင္း မုန္တိုင္းအသံတစ္ခုကို
နားေထာင္ဖို႔
က်ေနာ့္ခြန္အား
သူခိုး ခိုးခံလိုက္ရလို႔ပါ။


(အခုတေလာဘာျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။ ကဗ်ာေရးခ်င္ေပမဲ့ ဦးေႏွာက္ထဲထြက္မလာတဲ့ စကားလံုးေတြက ထပ္ၿပီး ရွားပါးျပတ္ေတာက္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဆဲခ်င္မိပါတယ္။)

တိမ္တဆုပ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာျပင္းျပင္း က်ိန္စာ

on Wednesday 20 February 2013




ကိုယ္ေသာက္ေနတဲ့ေကာ္ဖီစိမ့္စိမ့္တစ္ခြက္မွာပဲ ခါးသီးျခင္းေတြလာလာ အေရာ၀င္တယ္
ကိုယ္မက္ေနတဲ့အိမ္မက္ညိဳညိဳမွာပဲ မဲျပာေရာင္နတ္ဆိုးေတြ လာလာ က်ဴးေက်ာ္ၾကတယ္
ကိုယ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္
အဲ့ဒီ့ဘာမွမဟုတ္တာတဲ့ ကိုယ္ကပဲ သားေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္...


တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ေတြးတယ္
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ေငးတယ္
အေတြးေတြထဲ ေငးရင္း
ေငးလ်က္ေတြးရင္း
အမွတ္မရွိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္၀ကၤပါမွာ စိတၱဇကာရန္ေတြသာ ရစ္၀ဲ၀ဲလည္တယ္...


ကိုယ္ဟာရင့္က်က္မလိုနဲ႔ ကေလးဆန္တယ္
ႏူးညံ့မလိုနဲ႔ ၾကမ္းရွတယ္
ခပ္ေထြေထြေျပာရရင္
ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီထဲမွာ အလင္းကို ထာ၀ရအေမွာင္ခ်ထားရင္း
ဂ်ဴးလိယက္ရဲ႕အသားတစအျဖစ္ ကိုယ္အသက္ရွဴတယ္...


ကိုယ္ရယ္တဲ့အခါတိုင္း
မ်က္ရည္ေတြက ေပ်ာ္ျမဴးတယ္
ကိုယ္ငိုတဲ့အခါတိုင္း  ႏွလံုးသားက ဆိပ္ေတြထြက္တယ္
ကိုယ္စဥ္းစားမိတယ္
ဘာေၾကာင့္မ်ား
ဒီတိမ္တဆုပ္က်ိန္စာက အဲ့ဒီ့ေလာက္ဒဏ္ရာျပင္းခဲ့လဲဆိုတာ...


ကိုယ့္အတြက္စကားလံုးေတြရွားတယ္
ကိုယ့္အတြက္ခ်ဳိၿမိန္မႈေတြရွားတယ္
ကိုယ့္အတြက္အေပါဆံုးက ေ၀ဒနာေတြ
ကိုယ္အရဆံုးက ဟန္ေဆာင္မႈေတြ...


လူေတြကိုယ့္ကို မုန္းတယ္(အထူးသျဖင့္ သူ...)
ကိုယ္ကလူေတြကိုေၾကာက္တယ္(အထူးသျဖင့္ သူ...)

ကိုယ့္ရဲ႕အငံစိတ္ထဲေတာင္
ကိုယ္ကအၿမဲ
ကခုန္ရင္း က်ရွဳံးေနသူတစ္ေယာက္...


 ဘာကိုမွ မတူးေဖာ္ဘူး
ဘာကိုမွ တံဆိပ္မတပ္ဘူး
အလိုလိုေနရင္း လွ်ံက်တတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြၾကားကပဲ
ြင့္က်သြားတဲ့ အခ်စ္တစ္ပြင့္အတြက္
ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သလိုလုပ္ေနမယ္
ဒီက်ိန္စာအတြက္ ကိုယ္ဒီေလာက္ေတာ့ ေပးဆပ္သင့္ပါတယ္...။။။ 

  
 
   
  



ေျမဇာပင္

on Monday 18 February 2013
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သူမ အသက္ ၁၀ႏွစ္။ ၄တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀။ ဘာျပသာနာျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ သူမေသခ်ာမသိ။
အေမ ေျပာတာေတာ့ အေဖ ေနာက္မီးလင္းလို႔တဲ့။ အဲဒီ့စကားလံုးကို မူလတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္တဲ့ သူမ နားမလည္ခဲ့တာ အမွန္။ အေမကလဲ ေသခ်ာမရွင္းျပခဲ့။
အေဖ့အေပၚ အခုတစ္ေလာ ေန႔တိုင္းရန္လုပ္ေနတာဘဲ ေတြ႕ရသည္။ အေဖကေတာ့ အေမ ရန္လုပ္၊ ရိုက္ႏွက္သမွ် တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ငံုခံေနတတ္သည္။
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ အေျခအေနဆိုးသြားလဲဆိုရင္ ခါတိုင္း မိသားစု ၃ေယာက္ အတူတူအိပ္ေနၾက အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္မွာ အေဖလာမအိပ္ေတာ့ဘဲ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ အိပ္တာပါပဲ။သူမက အေဖ့ကိုအခန္းထဲ ၀င္အိပ္ဖို႔ေျပာရင္ အေမက သူမကို ရိုက္သည္။
သူမ အေဖနဲ႔ အတူတူသြားအိပ္ရင္လဲ အေမကမႀကိဳက္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ သူမ တစ္ေရးႏိုးလို႔ အေမအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရင္ အိပ္ရာထဲက တိတ္တိတ္ေလးထၿပီး အေဖ့ဆီသြားအိပ္တတ္သည္။
မနက္မိုးလင္းမွ အေမသိလို႔ ရုိက္တဲ့အခါ မ်က္ရည္မက်ဘဲ ငံုခံတတ္သည္။ အဲလိုအခါမ်ဳိးမွာ အေဖက မေနႏိုင္လို႔ သူမကို မရိုက္ဖို႔ အေမ့ကို ၀င္ေျပာတဲ့အခါ အေမက အေဖ့ကိုပါ ရန္လုပ္တတ္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ သူမ ၄တန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးေျဖၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ အေဖနဲ႔ အေမ ကြာရွင္းခဲ့ၾကသည္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

မွတ္မိပါေသးသည္။ ကြာရွင္းမည့္ေန႔ မတိုင္ခင္ ညဘက္ အိပ္ရာထဲမွာ အေမက သူမကို- မနက္ျဖန္က်ရင္ တရားရံုးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ လူႀကီးေတြက သမီးကို အေဖနဲ႕အေမတို႔၂ေယာက္မွာ ဘယ္သူဆီမွာေနခ်င္လဲလို႔ေမးရင္ အေမဆီမွာေနခ်င္တယ္လို႔ေျပာ၊ အေမ သမီးကို မုန္႔ေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္ေကၽြးမယ္၊ ကစားကြင္းလဲ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေျပာပါသည္။
သူမက ေမေမတို႔ ဘာလို႔ တရားရံုးသြားမွာလဲ ဆိုၿပီးေမးေတာ့ အေမက အဲဒါေတြ မသိခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ အေမေျပာခိုင္းသလိုသာေျပာ ဆိုၿပီး သူမ ကို ေျပာခဲ့ပါသည္။
သူမလဲ ထပ္မေမးေတာ့ဘဲ မုန္႔ေတြစားရမယ္၊ ကစားကြင္းလဲ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အေမရဲ႕ စကားေအာက္မွာ ေပ်ာ္ၿပီး ေမေမ့ကိုဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ အေဖ့ကို မေတြ႕မိပါဘူး။
အေမ့ကို ေမးေတာ့ တရားရံုးကုိ အရင္သြားတာေနမွာေပါ့လို႔ ေျပာၿပီး သူမကို အ၀တ္အစားလဲေပးၿပီး သူမနဲ႔ အေမ တရားရံုးကို ထြက္လာခဲ့မိသည္။ လမ္းမွာ အေမက ညကစကားကို ထပ္ေျပာပါသည္။
သူမကလဲ ေခါင္းညိတ္ေတာ့ အေမက ငါ့သမီးေလး လိမ္မာလိုက္တာ ဆိုၿပီး သူမပါးကို ဖြဖြေလး နမ္းပါသည္။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

တရားရံုးကိုေရာက္ေတာ့ တရားရံုး အေပါက္၀မွာ အေဖ့ကို ေတြ႕ပါသည္။ အေဖက အေမ့ကို လံုး၀မၾကည့္ပါ။ သူမကိုသာ စိုက္ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ သူမထင္တာကေတာ့ အေဖ့မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနသလားလို႔ပါ။
တရားရံုးထဲေရာက္ေတာ့ ရံုးထဲက လူႀကီးေတြနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ စကားအျပန္အလွန္ေျပာေနတာေတြ သူမနားထဲမွာ မ၀င္တစ္ခ်က္၊ ၀င္တစ္ခ်က္။
အေမက အေဖ့ကို လူယုတ္မာႀကီး၊ ေနာက္မိန္းမယူထားတယ္ ဆိုတဲ့အေမရဲ႕ ေဒါသသံပါေနတဲ့စကား။ အေဖက အေမ့ကို မွားခဲ့မိပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးပါကြာ ဆိုတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး။ စသည္ျဖင့္…………။
ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
သူမ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနတာက တရားရံုး၀မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေဖရဲ႕ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနေသာ ပံုစံ။ ရုတ္တရက္ တရားသူႀကီးက သူမကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“သမီး … သမီးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႕ေမေမမွာ ၊ ဘယ္သူ႕ကို ပိုခ်စ္သလဲ”
သူမ ဘာျပန္ေျဖရမလဲ မသိပါ။ တရားသူႀကီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြတြဲခိုေနတာကို အေဖျမင္သြားဟန္တူပါရဲ႕။
“တရားသူႀကီးမင္း သမီးေလးေၾကာက္ေနရွာပါတယ္။ သူမကို လိုရင္းကိုပဲေမးပါ”
အေဖ့ရဲ႕စကားသံအဆံုးမွာ တရားသူႀကီးက
“ဟုတ္ၿပီ။ သမီး …ဦးေမးတာ ေသခ်ာေျဖေနာ္။ သမီး ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ အိမ္ခြဲေနၾကေတာ့မယ္။ အဲဒါ သမီး ဘယ္သူနဲ႕ လိုက္ေနခ်င္လဲ”
သူမ ရုတ္တရက္ မေျဖေသးပါဘူး။ အေဖ့မ်က္ႏွာတစ္လွည့္။ အေမ့မ်က္ႏွာ တစ္လွည့္ ၾကည့္မိပါသည္။
အေမက သူမကို မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႕ ေမးဆတ္ျပပါသည္။ သူမ နားလည္လိုက္သည္။ အေမက သူမကို အေမ့ဆီမွာ ေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေလဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ အေဖ့ကို ၾကည့္မိေတာ့ အေဖက သူမကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕ ျပန္ၾကည့္သည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ေတြ႕သည္။
အေဖ့မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္စေတြကို။
“သမီး ေဖေဖနဲ႕ပဲအတူတူေနခ်င္တယ္”
တရားသူႀကီးဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး သူမ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ေမေမ ဆီက ေတာက္ေခါက္သံ အက်ယ္ႀကီး ထြက္လာကာ အေမက သူမနားလစ္ခနဲ ေရာက္လာၿပီး သူမကို  ေခါင္းေခါက္၍ ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲလိုက္သည္။ သူမ အေမ့ကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
အေမ့မ်က္လံုးမွာ ေဒါသေတြနဲ႔ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသလို၊ သူမကို စူးစူးရွရွ ၾကည့္ေနသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး တစ္ခဏ သူမ ေမ့လဲသြားပါသည္။ …….။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

သူမ သတိရလာေတာ့ ဘယ္ကို ေရာက္ေနမွန္း ရုတ္တရက္ စဥ္းစားလို႔မရ။ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့မွန္းလဲ မသိ။ ေဘးနားမွာ ေမေမက-
“သမီး သတိရလာၿပီလား ။ ၀မ္းသာလိုက္တာ သမီးရယ္။ သမီး ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္။ ဘယ္လိုေနလဲ သမီး။ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။….”
ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ေမးလာခဲ့တဲ့ ေမေမ့အေမးကို သူမ ၿပံဳးျပၿပီး-
“သမီး ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေမေမ”
ေမေမက သူမကိုၾကည့္ေနစဥ္မွာဘဲ သူမက-
“ေဖေဖ ဘယ္မွာလဲ ေမေမ”
ေမ့ေမ့မ်က္ႏွာ တစ္မ်ဳိးေလး ျဖစ္သြားတာကို သူမသိလိုက္သည္။
ေမေမက-
“သမီး ေဖေဖက ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားၿပီ သမီးရဲ႕။ သမီးအတြက္ မုန္႔ဖိုးေတြ ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံသြားရွာတာေလ။ သမီးအတြက္ အရုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္ေပးဖို႔ေလ”
ေမေမ အဲလို ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ႀကီးႀကီးဆီက အင့္…ဆိုၿပီး ငိုသံၾကားလိုက္ပါသည္။ ေမေမက ႀကီးႀကီးကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးလိုက္တာကိုလဲ သူမ ေတြ႕လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေမေမက ေဆးရံုမွဆရာ၀န္ႀကီးဆီကို သူမ သတိရလာၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတဲ့ အခါ ႀကီးႀကီးက သူမကို-
“သမီးရယ္..သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ..တကယ္ေတာ့ သမီးက ဘာအျပစ္မွ မရွိဘဲ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ သမီး နားလည္ လာပါလိမ့္မယ္”
ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ အမွ် ေဖေဖႏိုင္ငံျခားမသြားခဲ့သလိုို၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ တရားရံုးမွာ တရား၀င္ ကြာရွင္းၿပီးၿပီဆိုတာလဲ သူမ သေဘာေပါက္သိရွိခဲ့ရသည္။
ဒါေပမဲ့ သူမ သိတတ္တဲ့ အရြယ္က စၿပီး ေဖေဖ့အေၾကာင္း စံုစမ္းခဲ့သည္။ သူမ အသက္ ၁၆ႏွစ္၊ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး ခါစမွာ ေမေမ မသိေအာင္ ပထမဆံုးအေနျဖင့္ ေဖေဖကို တိတ္တဆိတ္သြားေတြ႕ခဲ့သည္။
ေဖေဖက ဘုန္းႀကီး၀တ္အျဖစ္နဲ႔ေပါ့။ ေဖေဖက ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖတို႔ အလုပ္ထဲက အန္တီတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖေဖပတ္သက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ လြန္လြန္ကၽြံကၽြံမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အေဖက အဲဒီ့အန္တီနဲ႕ သာယာသလို ျဖစ္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အတူတူစားေသာက္တာ ၃၊၄ႀကိမ္ ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊
အဲဒါကို ေမေမက ေဖေဖ ေနာက္မိန္းမ ယူထားတယ္ဆိုၿပီး ျပသာနာရွာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖေဖက မွားပါၿပီလို႔ ၀န္ခံေတာင္းပန္တာကို လက္မခံခဲ့လို႔ ကြာရွင္းခဲ့ရေၾကာင္းေျပာျပကာ၊ ေဖေဖသည္ သူမ ကိုပါ-
“ေဖေဖ မွားခဲ့မိပါတယ္။ ဘာမဟုတ္တာကို သာယာခဲ့မိလို႔ သမီးေလး စိတ္မွာ ဒဏ္ရာရေစခဲ့မိတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆိုၿပီး ေျပာပါသည္။
ေဖေဖ့စကားအဆံုးမွာ သူမ ၿပံဳးလိုက္မိပါသည္။ အဲဒီ့အၿပံဳးေတြမွာ နာက်ဥ္းခ်က္ေတြ၊ ၀မ္းနည္းမႈေတြ အျပည့္ပါေနတယ္ဆိုတာ ေဖေဖ မသိခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူမ နာက်ဥ္းခဲ့တာ မိဘေတြကို မဟုတ္ပါ။ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး နာက်ဥ္းေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမ ေဖေဖကို ခ်စ္ပါသည္။
အရင္တုန္းက ေဖေဖရဲ႕ သနားစရာေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို သူမ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါ။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

အခု သူမ အသက္ ၂၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ျဖစ္ကာ မိဘေတြကိုလဲ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
ေမေမ မသိေအာင္ ေဖေဖ့ကိုလဲ တစ္လတစ္ခါ ပိုက္ဆံေတြ ပို႔ေပးခဲ့ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ တရားရံုးသြားခဲ့တဲ့ေန႔ကို အိမ္မက္ဆိုးႀကီးအျဖစ္ ျမင္မက္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀၊ မိစံုဖစံုအတူမေနႏိုင္တဲ့ဘ၀ကို
ျပန္ေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းမိသည္။ ဒါေပမဲ့ ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ဆုေတာင္းေလးတစ္ခုေတာ့ ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္ဆုေတာင္းမိသည္။
“ကမာၻေပၚမွာ ရွိရွိသမွ် ကေလးတိုင္း မိစံုဖစံု ေနရပါေစ၊ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ျခင္းမွ ကင္းေ၀းပါေစ” ဟု…။။။။။
 
 
 
 က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပထမဆံုးေရးမိတဲ့၀တၳဳတစ္ပုဒ္။ ဒီ၀တၳဳမေကာင္းမကန္းမွာပဲ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံုပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ပဲ အမွတ္တရမ်ဳိးစံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ း(
 
ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အရင္ကေရးၿပီးသား၀တၳဳေတြျပန္တင္ေနမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ 
 
 

အိမ္မက္လက္ေဆာင္

ထိုညက ယခုလိုမ်ဳိး အိုက္စပ္စပ္ေႏြည တစ္ည မဟုတ္ခဲ့။ မိုးသံေလသံေတြနဲ႔ ေစာင္ေခါင္းၿမွီးၿံခံဳ အိပ္လို႔ေကာင္းခဲ့သည့္ ညတစ္ည။



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



အဲ့ဒီညက ညသန္းေခါင္၁၂နာရီထိုးသည့္အထိ ကၽြန္မ စာဖတ္လို႔ေကာင္းဆဲ။ ဖတ္ေနသည့္စာကလဲ တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္ စာအုပ္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ ဘာသာျပန္၀တၳဳတစ္အုပ္ျဖစ္သည္။ မိုးစက္ေတြ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ျပားအေပၚက်ေနသည့္ အသံကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မသည္ အိမ္ရာထဲတြင္ ေစာင္ၿခံဳ လွဲေလ်ာင္းလွ်က္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္ စာအုပ္ ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဖတ္ေနမိသည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ကၽြန္မသည္ တေစၦ၊ သရဲစာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာဖတ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း မေၾကာက္တတ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္တြင္လည္း ေဖေဖ၊ေမေမ၊ ကိုကိုႀကီးအျပင္ ေမာင္ေလးတို႔ပါ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနရေသာ အခါတြင္မူ ေၾကာက္လန္႔စိတ္၀င္ခ်င္ ၀င္မိေပလိမ့္မည္။



သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က ကၽြန္မ တကယ္ ထိတ္လန္႔မိခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပလိမ့္မည္။



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္သည္ ၆လေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ အဲ့ဒီတုန္းက စာဖတ္ေနရင္း မိုးကလဲ ရြာေနေတာ့ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ရန္ ကၽြန္မအိပ္ခန္းရွိရာ အေပၚထပ္မွ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ေမာင္ေလးအခန္းရွိေသာ္လည္း ေမာင္ေလးသည္ အိမ္ကုိ ျပန္မေရာက္ေသးပါ။ ထံုးစံအတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း မနက္ ၄နာရီေလာက္မွ ျပန္လာတတ္ေသာ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခါစ ေမာင္ေလးကို ကိုကိုႀကီးက


 “မနက္ပဲျပဳတ္သည္ႏွင့္ အတူတူျပန္လာတဲ့အေကာင္၊ ပဲျပဳတ္သည္ေယာက်္ား


ဟု အၿမဲစေနာက္တတ္သည္။ ကိုကိုႀကီးကေတာ့ ရံုးသမားပီပီ မနက္ေစာေစာ ရံုးသြားရမည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္အခါမွ ညဥ့္နက္ခံၿပီး ေဘာလံုးပြဲအၾကည့္တတ္၊ ၀ါသနာမပါေသာေၾကာင့္လဲျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမသည္လည္း မနက္ေစ်းထဲတြင္ အထည္ဆိုင္ဖြင့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေစာေစာအိပ္တတ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ထမင္း၊ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေန႔လည္ေန႔ခင္း က်မွ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ႏွင့္ ဂ်ဴတီခ်ိန္းၿပီး ညေန ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္အထိ အထည္ဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ရသူျဖစ္သည္။



ထို႔ေၾကာင့္ မနက္ကို နဲနဲေနာက္က်မွ ထလဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညဘက္ဆို ညဥ့္နက္တဲ့အထိ စာဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အခုလဲ ေမာင္ေလး ျပန္မေရာက္ေသးေသာေၾကာင္း ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုးကို မီးပိတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မလဲ ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလး ကိုင္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုခန္းထဲ အေရာက္ မီးဖြင့္ရန္ မီးခလုတ္စီ လက္အလွမ္း ေနာက္ဖက္မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးနားကေန ျဖတ္သြားေသာ အရိပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္သည္။



ဟာ…”



ကၽြန္မ ႏႈတ္က ထြက္က်ေသာ အာေမဍိတ္ သံသည္ တိုးတိုးေလးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆူညံ့သြားသလို ထင္မိသည္။ ကၽြန္မသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္မယံုႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ကၽြန္မ ခုနတုန္းက ဖတ္ေနေသာစာအုပ္သည္ တေစၦစာအုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ မေၾကာက္။ ဘာမွ မျဖစ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ တုန္ခါသြားသည္။ ကၽြန္မေတြ႕လိုက္သည္က အနဲဆံုး၆ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အျမင့္ရွိသည့္ အရပ္နဲ႔ လူအရိပ္တစ္ရိပ္။



သို႔ေသာ္ စူးစမ္းစိတ္က ကၽြန္မ ကို ေနာက္ေဖးတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ တြန္းအားေပးေနေသာေၾကာင့္ လက္လွမ္းေနေသာ မီးခလုတ္ဆီမွ လက္ကို ျပန္ရုတ္လိုက္ၿပီး မီးမဖြင့္ေတာ့ပဲ ကၽြန္မေျခလွမ္းမ်ားက ေနာက္ေဖးတံခါးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းလိုက္သည္။ တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ အသာေလးဖြင့္ရင္း အျပင္ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္။ သိပ္မသည္းေသာမိုးေရေတြၾကားထဲမွာ အျပင္ပတ္၀န္းက်င္ေလာကသည္ ေမွာင္မဲေနသည္။ ကၽြန္မမွာ ပါလာေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ အျပင္ကို ၾကည့္မိသည္။ ဘာမွမေတြ႕။ အိမ္ေနာက္ေဖး ၿခံထဲရွိ အုန္းပင္ႏွစ္ပင္ႏွင့္ အ၀တ္ႀကိဳးတန္းတစ္တန္း။ ေနာက္.. ေမေမစိုက္ထားေသာ ၿခံဘယ္ဘက္ေထာင့္ေလးက စိုက္ခင္းေသးေသးေလးတစ္ခု။ ရွမ္းနံနံ၊ ခရမ္းခ်ဥ္းသီး၊ ဘူးသီးမ်ားကို ဓာတ္မီး၏ အလင္းျဖင့္ ကၽြန္မ ေတြ႕ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿခံညာဘက္ေထာင့္ကို ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္သည္။ ဘာမွ မထူးျခား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓာတ္မီးခလုတ္ပိတ္ၿပီး ေနာက္ေဖးတံခါးကို အျမန္ ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မ မ်က္စိအျမင္မွားတာ ေနမွာပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလဲ ေကာ္ဖီလဲ မေသာက္ေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး မီးဖိုခန္းမွ ထြက္ရန္ ျပန္အလွည့္ ထိုအခ်ိန္ မီးဖိုခန္းသည္ ရုတ္တရက္ မီးလင္းသြားၿပီး-


အမ…”


အမေလး…”


မ်က္စိကို စံုမွိတ္ၿပီး အမေလး လုိ႔ေအာ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ။ ေနာက္ ရယ္သံၾကားေတာ့မွ မ်က္လံုးကို တျဖည္းျဖည္း ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ ေတြ႕လိုက္ရတာက ကၽြန္မ ေမာင္ေလး။


အမ အဲ့မွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ


ေမာင္ေလးရဲ႕အေမးကို ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏိုင္။ ေရအိုးစင္နားသြားၿပီး ေရတစ္ခြက္ကို အျမန္ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ-


ငါလဲ စာဖတ္ရင္းေကာ္ဖီေသာက္မလို႔ေလ။ အဲဒါ ေကာ္ဖီ ဆင္းေဖ်ာ္တာ။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ေလး ဒီေန႔ျပန္တာ ေစာလွခ်ည္လား။


ဟုတ္တယ္ေလ။ မိုးကလဲ ရြာေနေတာ့ ၾကည့္ရတာ ဖီးလ္မလာဘူး။ ပြဲကလဲ နာမည္ႀကီးအသင္းေတြ ကန္တာမဟုတ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လာတာ။


ေမာင္ေလးကေတာ့ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ညစာစားဖို႔ ထမင္းခူးေနသည္။


ဒါနဲ႔ အမ..ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တယ္တာ ေျပာတာ။ ဘာလို႔ မီးပိတ္ၿပီး မတ္တပ္ႀကီး ရပ္ေနတာလဲ။


ဟို..ဟိုေလ…”


ေမာင္ေလးက ကၽြန္မကို ၿပံဳးစိစိျဖင့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ ထမင္းကို ပလုတ္ပေလာင္းစားေနရင္း-


အမ..ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာလား။


ဟဲ့..ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ. ရည္းစားမရွိပါဘူး.ကေလးက ကေလးလို မေနဘူး.”



ဟု ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္မလဲ ေမာင္ေလး ေၾကာက္မွာစိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာပဲ အိမ္အေပၚထပ္သို႔သာ အျမန္ေျပးတတ္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မကသာ သူေၾကာက္မွာ စိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာတာ။ သူကေတာ့ ကၽြန္မကိုေတာင္ ရည္းစားႏွင့္ခ်ိန္းေတြ႕တာလားဆိုၿပီး ျပန္ေနာက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မလဲ ကၽြန္မ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး အိပ္ရာေပၚလဲွ လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္။ စာဖတ္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ထထ..သမီး ျမန္ျမန္ထ..”


ရုတ္တရက္ လႈပ္ႏႈိးခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။


ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။


ေမးမေနနဲ႔။ ျမန္ျမန္အက်ၤ ီလဲ။ ၿပီးရင္ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့။ ညည္းအေဖနဲ႔ အကိုလဲ ေစာင့္ေနတယ္။


အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘာျဖစ္မွန္း ေမေမ့ကို ေသခ်ာမေမးမိ။ အက်ၤ ီလဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ေဖေဖ၊ေမေမ နဲ႔ကိုကိုႀကီးတို႔ အိ္မ္ေရွ႕ စတီခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။



ေဟာ..သမီးဆင္းလာၿပီ။ လာလာ။ ျမန္ျမန္သြားၾကမယ္။



ေျပာၿပီး ေဖေဖက ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ ထြက္သြားသည္။ ကိုကိုႀကီးက ကားကို ျမန္ျမန္ေမာင္းေနသည္။ ေမေမကေတာ့ မ်က္ရည္တရွဳံရွဳံ။ ေဖေဖကလဲ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာျဖစ္မွန္းလဲ ကၽြန္မ မသိ။ ကၽြန္မ သိတာ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနသည္။ လက္က နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၂နာရီ။



ကားက ေဆးရံု၀င္းထဲ ခ်ဳိး၀င္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္မ သတိရသည္။ ေမာင္ေလး။ ကၽြန္မ ေမာင္ေလး ကားေပၚ ပါမလာ။ ေဖေဖတို႔ ေမာင္ေလး ေစာေစာျပန္လာတာ မသိလို႔ ထားခဲ့တာလား။ ကားေပၚက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အရင္ေျပးဆင္းသြားသည္။ ကိုကိုႀကီးက ကားကို ပါကင္ထိုးရင္း-


ညည္းကလဲ တစ္လမ္းလံုး ငိုက္လာတယ္။ ဘာျဖစ္မွန္း တစ္ခြန္းေမးေဖာ္မရဘူး


ကိုကိုႀကီးက ေလသံမာမာျဖင့္ ေဟာက္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္မက-


ေမးမလို႔ပဲေလ။ အိပ္တာကေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနတာေပါ့။ အခုဘာလို႔ေဆးရံုကို လာတာလဲ


ဟိုေကာင္ေလ။ ပဲျပဳတ္သည္ေယာက်္ား။ နင့္ေမာင္။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ၿပီးအျပန္ လမ္းမွာ ေခ်ာင္းရိုက္ခံရလို႔တဲ့


အာ.. မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုႀကီးကလဲ။ ညီမေလးနဲ႔ေတာင္ စကားေျပာၿပီးလို႔ ထမင္းေတာင္ စားေနတာကိုး။ သူျပန္လာၿပီးမွ ညီမေလးအိပ္တာပါ။ သူျပန္လာတာက ည၁၂နာရီထဲကေလ။


အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မဟုတ္တာေတြ ေျပာမေနနဲ႔။


ကၽြန္မ ေျပာတာကို ကိုကိုႀကီးမယံုပါ။


ညီမေလးတကယ္ေျပာတာပါဆို။ ည၁၂နာရီေလာက္တုန္းက တကယ္ေမာင္ေလးျပန္လာတာ။ သူေနာက္တစ္ေခါက္အျပင္ျပန္ထြက္လို႔ ရိုက္ခံရတာလား။



ကိုကိုႀကီးက ကၽြန္မကို ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ ေဆးရံုထဲသို႔သာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္း၀င္သြားေလရာ ကၽြန္မမွာ မနဲ မွီေအာင္ေျပးလိုက္ရသည္။ ေတြ႕ၿပီ။ ေဆးရံုးအေရးေပၚခန္းထဲက ေခါင္းမွာ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ ေမာင္ေလး။ သတိေတာ့ ရေနပါၿပီ။ ေဘးနားမွာ ေဖေဖက ေမာင္ေလးကိုဆူေနသည္။ ေမေမကေတာ့ ေမာင္ေလးကို မဆူရန္ ကာကြယ္ေျပာဆိုေနသည္။


မင္း သားေလ။ ဘယ္ေလာက္ သတိေပးေပး မမွတ္ဘူး။ မင္းက ကာဆီးကာဆီးလုပ္မေနနဲ႔။ ဘယ့္ႏွယ္ တစ္ညလဲ မဟုတ္။ ႏွစ္ညလဲ မဟုတ္။ ေန႔တိုင္း ညဘက္ အျပင္ထြက္ေတာ့ အခုေတာ့ျဖစ္ၿပီ မဟုတ္လား။


အုိ..အေဖႀကီးကလဲ..သားေလး ဒီေလာက္ ဒဏ္ရာရေနတာ..မဆူပါနဲ႔ေတာ့ ကေလးကို။


ထိုအခ်ိန္ ကၽြန္မက ေမာင္ေလးကို-


ေမာင္ေလး..နင္ ဘယ္အခ်ိန္က အရိုက္ခံရတာလဲ။


ည၁၂နာရီေလာက္ကျဖစ္မယ္။ ေဘာလံုးပြဲက မေကာင္းဘူးေလ။ နာမည္ႀကီး အသင္းေတြကန္တာ မဟုတ္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ ပ်င္းလာတာနဲ႔ ေစာေစာျပန္လာတာ။ အဲ့မွာ..အေနာက္ကေန ဘယ္သူရိုက္လိုက္မွန္းမသိဘူး။ တစ္ခါထဲ ေမ့သြားတာ။


ဒါဆို..အခု ၂နာရီ.. နင္ေဆးရံုေရာက္တာ ေနာက္က်တာေပါ့.. ၾကားထဲမွာ ၂နာရီေလာက္ ကြာသြားတာ..နင့္ကို ဘယ္သူ ေဆးရံုလိုက္ပို႔လဲ


ကၽြန္မရဲ႕အေမးကို ကိုကိုႀကီးက-


ရပ္ကြက္ကင္းလွည့္သမားေတြ ေတြ႕လို႔ေလ။ သူ႕ကိုအရင္ေဆးရံုပို႔ၿပီး အိမ္ကိုဖုန္းဆက္တာ။ မိုးကလဲ ရြာ၊ လမ္းကလဲလူျပတ္ေတာ့ အခ်ိန္ၾကာမွ လမ္းေပၚမွာ လဲေနတဲ့ သူ႕ကိုေတြ႕တာေလ။


ေမာင္ေလး.. နင္.. နင္.. ည ၁၂နာရီ အိမ္ျပန္ၿပီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္သြားတာလား။


ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အမ ကလဲ.. မျပန္ပါဘူး.. အိမ္အျပန္လမ္းမွာတင္ အရိုက္ခံရတာ.. ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ႏိုင္မွာလဲ..”


ေအးေလ..”


ေမာင္ေလးရဲ႕အေျဖကို ကိုကိုႀကီးကပါ ေအးေလ.ဟု ေထာက္ခံလိုက္သည္။



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ကၽြန္မ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း ဒူးေတြေခ်ာင္လာသည္။ ဒါ ဒါဆို.. ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ ေမာင္ေလးအစစ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ထမင္းေတြ ပလုပ္ပေလာင္းစားရင္ ကၽြန္မကိုရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာလားဆိုၿပီး စေနာက္ခဲ့တာ ေမာင္ေလး မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ည၁၂နာရီမွာ ကၽြန္မ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ ေမာင္ေလး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္... ဒါ..  ဒါဆို.. ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္သူလဲ။



အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး………………



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ကၽြန္မ ေလာကနဲ႔ ေခတၱခဏ အဆက္သြယ္ျပတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မ ျပန္သတိရလာေတာ့ ကၽြန္မ အခန္းထဲရွိ ခုတင္ေပၚတြင္ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မရင္ဘက္ေပၚမွာလဲ စာအုပ္တစ္အုပ္။ ညကဖတ္ေသာ တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္ စာအုပ္။



ထိုအခ်ိန္ ေမေမ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။


သမီးေရ. ထေတာ့ေလ။ သမီးကိုကိုႀကီးေတာင္ အလုပ္သြားၿပီ။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖလဲ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ သြားေတာ့မွာ။


ေမာင္.ေမာင္ေလးေရာ..”


အထစ္ထစ္အေငါ့အေငါ့ ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မကို ေမေမက-


ညည္းေမာင္.သူ႕အခန္းထဲမွာေလ။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ မွ ျပန္လာၿပီး အိပ္ေနေလရဲ႕။


ဒါဆို..ဒါဆို.. ညက ေမာင္ေလး ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္။


ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ။


ထိုအခ်ိန္ ေမေမက ကၽြန္မ ရင္ဘက္ေပၚမွ စာအုပ္ကို ယူလိုက္ရင္း-


အဲ့လို မဟုတ္တရုတ္ စာအုပ္ေတြဖတ္။ ၿပီးရင္ စိတ္ကူးယဥ္။ ဘာမွ လဲ အက်ဳိးရွိတာ မဟုတ္။ အခုလဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္မေနနဲ႔။ ထေတာ့။ ေမေမတို႔ ဆိုင္သြားရေတာ့မွာ။ ျမန္ျမန္ထ။



ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ ေမေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အိမ္မက္ျဖစ္ေနလို႔။ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတာပဲ ဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္မိသည္။



တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္ စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္  တေစၦက တကယ္ပဲ ဒီအိမ္မက္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တာလား။ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕မဟုတ္ပဲ အိမ္မက္ျဖစ္ေနတာေသာေၾကာင့္ ထိုအိမ္မက္လက္ေဆာင္ေပးေသာ တေစၦ ကိုပင္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။။။

တရားခံဥယ်ာဥ္မွဴး



“မဂၤလာပါ ဆရာမ”

“မဂၤလာပါ တပည့္တို႔ရယ္”

က်က္သေရ မဂၤလာရွိလွေသာ ဆရာမနဲ႔တပည့္မ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္သံသည္ ေက်ာင္း၀န္းထဲက စာသင္ခန္းအတြင္း ညီညီညာညာထြက္ေပၚလာတယ္။

ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ကေလးေတြ။ ဒါ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္တပည့္ေလးေတြေလ။

ကၽြန္မ ဒီအလုပ္ကို အမတန္ ၀ါသနာပါတာ။ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္၏ဘ၀၊ အိုးသည္လို ပံုစံက်န ခိုင္ခံေစဖို႔ ေသခ်ာ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ပုတ္ရိုက္ပံုသြင္းေပးရတဲ့ဘ၀၊ မိခင္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ပညာႏို႔ရည္ကို တိုက္ေကၽြးေပးရတဲ့ ဘ၀။

ဒီဘ၀ကို ကၽြန္မ လိုခ်င္ တပ္မက္လြန္းလို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ႀကီးလာရင္ ဆရာမ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးကို အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မဆႏၵျဖစ္ေျမာက္လာၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရွိ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ပဥၥမတန္းျပ ဆရာမတစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္မ စာသင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မ တပည့္ေလးေတြကို ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္တယ္။ သူတို႔ကို ပညာေရးသာမက စိတ္ဓာတ္၊ လူမႈေရး၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္သန္႔ရွင္းေရး၊ ပတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရး အျပင္ ျပင္ပက အေထြေထြ ဗဟုသုတ ေတြပါ ကၽြန္မ သင္ေပးတယ္။

တပည့္ေလးေတြကလဲ ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ စကားကိုနားေထာင္ၾကတယ္။ 
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ တက္ႏိုင္သမွ် ပိုက္ဆံေလးေတြစုၿပီး မည္သူမွ မတိုက္တြန္းရပဲ သီတင္းကၽြတ္ညမွာ ကၽြန္မကို အေအးနဲ႔မုန္႔ေတြ နဲ႔ လာကန္ေတာ့တုန္းက ကၽြန္မေလ အရမ္းၾကည္ႏူးမိတာ။ သူတို႔ေလးေတြကို တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ညီတူညီမွ် မုန္႔ဖိုးျပန္ေပးတာ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္လစာ လခ ကုန္ပါေလေရာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ရလိုက္တဲ့ၾကည္ႏူးမႈက ကၽြန္မ ဘယ္အရာနဲ႔မွ လဲလို႔မရဘူးေလ။
သူတို႔ေလးေတြအေပၚ ကၽြန္မ ေစတနာထားမိတယ္။ အဲ့ဒီ့ ကၽြန္မေစတနာက ကၽြန္မအေပၚ တန္ျပန္အက်ဳိးေပးရမယ္လို႔ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး။ ကၽြန္မေလ … ကၽြန္မ တပည့္ေလးေတြဆီက ဘာဆို ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ ဒါကို သူတို႔ေလးေတြ နားလည္ပါတယ္။ သိၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တေလကလြဲရင္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့လို တခ်ဳိ႕တေလကပဲ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ဓားနဲ႔ ခပ္ဆြဆြ အၿမဲထိုးတက္ၾကတယ္။

ထိုးမဲ့ထိုးေတာ့လဲ နာက်င္ေအာင္ဓားနဲ႔ဆြခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားက ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ျပသနာက ကၽြန္မကို ရန္ရွာခဲ့လုိက္တာ ကၽြန္မ ဘ၀အတြက္ တစ္သက္စာအမွတ္ရစရာေပါ့။

*****************************************************************************************************************************************

“ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ဘက္မလိုက္ပဲ ညီတူညီမွ် ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ ဆရာမ အေနနဲ႔ သိသင့္ပါတယ္…”

ကၽြန္မ ဘယ္လိုျပန္ၿပီးရွင္းျပရမလဲ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကၽြန္မအေပၚ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ေျပာေပမဲ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေလးလံေနတယ္။ အမွန္က ကၽြန္မ မွားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ခ်င္လဲဟုတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မွားတာက ေစတနာအမွားပဲ ျဖစ္မွာပါ။

“ကေလးေတြကို မရိုက္ရဘူးလို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားရင္ မရိုက္ပါနဲ႔ ဆရာမ… ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ဆရာမ မွားတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တယ္… ဆရာမက ကရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ရိုက္တာျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕မိဘေတြက သူတို႔သားသမီးကို လူဆိုးလူမိုက္ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လမ္းျပေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲဆရာမရယ္…”

ကၽြန္မ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာအတိမ္အနက္ကို ခန္႔မွန္းမိေပၚပံုသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကၽြန္မကို ဒီေလာက္ပဲေျပာကာ ကၽြန္မကိုသူ႕ရံုးခန္းထဲမွ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႔ မထိုက္တန္ဆိုတဲ့စကားက ကၽြန္မအတြက္ မွန္ေနမလား။

*****************************************************************************************************************************************

ေျပာရရင္ ကၽြန္မအခုစာသင္တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတည္ရွိရာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျပည့္စံုၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအတန္းထဲက ကေလးေတြလဲ ၃ပံု ၁ပံုေလာက္ျပည့္စံုၾကတဲ့ ကေလးေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကေလးေတြျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ မျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္မအားလံုးကို တန္းတူဆက္ဆံပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆီမွာ က်ဴရွင္မသင္ႏိုင္တဲ့ကေလးေတြကိုလဲ စေန တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မွာ ပညာဒါန အေနနဲ႔ ကၽြန္မ အခမဲ့ က်ဴရွင္သင္ေပးပါတယ္။

အခုျဖစ္တဲ့ ျပသနာက ငယ္ငယ္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလး ကို ကၽြန္မ ရိုက္မိတဲ့ ျပသနာ။ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ရိုက္ခဲပါတယ္။ စာေမးလို႔ မရရင္ေတာင္ လက္ေျမွာက္ခိုင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္ဒဏ္တစ္ခုခုကို ေပးတာက လြဲရင္ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို မရိုက္ရက္ခဲ့ဘူး။ ကေလးေတြကို နား၀င္ေအာင္ နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆံုးမတယ္။

ငယ္ငယ္က ကၽြန္မအတန္းထဲက တပည့္ေတြထဲမွာ အဆင္းရဲဆံုး။ အေဖက ဆိုက္ကားသမား အေမက ပဲျပဳတ္သည္၊ သားသမီးက ၃ေယာက္ အႀကီးဆံုးသမီးငယ္ငယ္က ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းသူတပည့္။ ဆင္းရဲေပမဲ့ ငယ္ငယ္က စာေတာ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ပထမ သို႔မဟုတ္ ဒုတိယ ေနရာလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္က န၀မတန္းကဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး ေရႊရည္။ ေရႊရည္တို႔က ခ်မ္းသာေတာ့ ကၽြန္မဆီမွာ က်ဴရွင္တက္တယ္။ ငယ္ငယ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ က ပညာဒါနအျဖစ္ အလကားသင္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက တပည့္ႏွစ္ေယာက္စလံုးအေပၚ တန္းတူပဲဆက္ဆံတယ္။ ပညာသင္ေပးေတာ့လဲ အတူတူပဲသင္ေပးတယ္။ ေရႊရည္ကို ခ်မ္းသာလို႔ဆိုၿပီး ပိုၿပီးမသင္ေပးဘူး။ ကၽြန္မရင္ထဲက ေမတၱာတရားကို ဘယ္သူမွ မသိရင္ေန ကၽြန္မ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ သိတယ္။ ကၽြန္မသစၥာဆိုရဲတယ္။ ငယ္ငယ့္ကို ဆင္းရဲလို႔ဆိုၿပီး ႏွိမ္ၿပီးဆက္ဆံတာ တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါကို ဘာေၾကာင့္ လူေတြနားမလည္ေပးရတာလဲ။

အမွန္တိုင္း၀န္ခံရရင္ေတာင္ငယ့္ငယ့္ကို ကၽြန္မက ပိုၿပီးေစတနာထားမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရဲ႕ မိဘေတြ သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ ငယ္ငယ္လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းမွန္သမွ် ကၽြန္မ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ငယ့္ငယ္ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ၿပဲေနတုန္းက ကၽြန္မ လစာေလးျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္အသစ္၀ယ္ေပးခဲ့တာေတြ၊ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္က ထမင္းမက်က္ေသးလို႔ ထမင္းမစားရေသးဘဲ ေက်ာင္းလာမွန္းသိတဲ့အခါ ကၽြန္မ ထမင္းဘူးကေန ငယ့္ငယ့္ကို မွ်ေ၀ ေကၽြးခဲ့တာေတြက အစ၊ ညဘက္ မီးမလာလို႔ စာက်က္ဖို႔ ဖေယာင္းတိုင္မရွိမွာစိုးလို႔ ဖေယာင္းတိုင္အစ ျခင္ေဆးေခြပါ မက်န္ ငယ့္ငယ့္အတြက္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးမိတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ စာေတာ္တဲ့စာႀကိဳးစားတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ မျပည့္မစံုမႈေၾကာင့္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမွာကို မလိုလားခဲ့ပါဘူး။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ကၽြန္မကို ေျပာယူရတဲ့အထိ ကၽြန္မ ငယ့္ငယ့္ကို ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတာလဲလူ၊ ဆင္းရဲတာလဲလူပါပဲ။ ဆင္းရဲေပမဲ့ စာႀကိဳးစားတဲ့ကေလးမို႔ ငယ္ငယ့္ကို ကၽြန္မ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခ်င္ခဲ့မိတာ။

ကၽြန္မ ေစတနာေတြကို ဘယ္သူ အသိမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ ကၽြန္မ အၿပံဳးမပ်က္ဘူး။ ငယ္ငယ့္မိဘေတြ သိသိ မသိသိ ကၽြန္မ ဂရုမစိုက္ဘူး။

မေျပလည္တဲ့စီးပြားေရးကို နင္းကန္ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ရင္းသားသမီးရဲ႕ပညာေရးကို ေမ့ေနတဲ့ ငယ့္ငယ့္မိဘေတြရဲ႕တာ၀န္ကို ဒီလို ကၽြန္မက ပခံုးတစ္ဖက္၀င္လွ်ဳိခဲ့မိတဲ့ေစတနာသည္ မွားခဲ့မယ္လို႔ ကၽြန္မ မထင္ခဲ့မိတာ။

*****************************************************************************************************************************************

“ကဲ.. ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္သိတယ္ေနာ္...."

ၿငိမ္သက္ေနေသာအခန္းထဲတြင္ ေဒါသမထြက္စဖူးထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေအာ္ဟစ္တဲ့အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ေရႊရည့္ကို သူ႕အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ေရႊေရာင္လက္ပတ္နာရီေလးေပ်ာက္တဲ့အမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ အတန္းထဲက ကေလးေတြ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ နာမည္ပ်က္ကို ကၽြန္မ မလိုခ်င္တာ။ အထူးသျဖင့္ ေရႊရည္အေမကိုယ္တိုင္က ဆရာမျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာမ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အတန္းထဲက ကေလးကို ကိုယ္မဆံုးမႏိုင္ဘူးလားဆိုတဲ့စကား ထြက္ေပၚလာပါက ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနမွာ။

ေနာက္ၿပီး တရားခံက ကၽြန္မတပည့္ေလး ငယ္ငယ္။ ငယ္ငယ္မို႔လို႔ ကၽြန္မ ပိုၿပီး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ကာ ေဒါသထြက္မိပါတယ္။

ၾကည့္စမ္း။ ကၽြန္မကေတာ့ လိမ္မာတဲ့ကေလး စာေတာ္တဲ့ကေလး စာရိတၱေကာင္းတဲ့ကေလးဆိုၿပီး ငယ္ငယ့္အေပၚ သနားခ်စ္ နဲ႔ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ငယ္ငယ့္အတြက္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာ။ ဒါေတြကို ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ေက်းဇူးျပန္ဆပ္တာလား ဆိုၿပီး ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္။

ကဲ… အခုေတာ့ တရားခံလဲသိၿပီ။ ကေလးေတြအကုန္လံုးကို အျပင္ထြက္ တန္းစီမတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လြယ္အိတ္ေတြကို ရွာလိုက္တဲ့အခါ ငယ့္ငယ့္လြယ္အိတ္ထဲကေန ေရႊရည့္ လက္ပတ္နာရီေလးထြက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ့္ကိုေမးတဲ့ အခါ ငယ္ငယ္ကလဲ သူ ခိုးမိပါတယ္ ဟု ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ကၽြန္မကို ေတာင္းပန္သလိုၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ့္ငယ့္ရဲ႕ အသနားခံေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုကို ကၽြန္မသေဘာေပါက္မိကာ ကၽြန္မ ငယ့္ငယ့္ကို မရိုက္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါ အခုလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ က်န္တဲ့သူေတြ သင္ခန္းစာယူလို႔ရေအာင္ ငယ္ငယ့္ေျခသလံုးကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ၅ခ်က္ ရိုက္လိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္မ ရိုက္တာကို အံႀကိတ္ခံေနတဲ့ငယ္ငယ္ဟာ အဲဒီ့ေန႔ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆရာ ဆရာမေတြ နားေနခန္းကို လာေရာက္ၿပီး ကၽြန္မကိုေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။

“သမီး မွားပါတယ္ ဆရာမရယ္.. သမီးကို အထင္မေသးပါနဲ႕.. ေရႊရည္က သူ႔ေမေမက သူပထမဆုရတုန္းက ဆုခ်တဲ့လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး သမီးကိုလာၾကြားပါတယ္…ေနာက္ၿပီး နင္ပထမဆုရတုန္းက နင့္မိဘေတြ နင့္ကို ဘာဆုမွ မေပးဘူးမဟုတ္လားဆိုၿပီးလဲ…မခံႏိုင္ေအာင္ေျပာလို႔.. သူစိတ္ဆင္းရဲပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔…သူ႕နာရီေလးကို ခိုးလိုက္မိတာပါ…သမီးစိတ္ထဲ နာရီလိုခ်င္စိတ္ထက္..သူ႕စကားေတြကို မခံခ်င္လို႕..တမင္လုပ္တာပါ ဆရာမရယ္… သမီး သူခိုးမဟုတ္ပါဘူး……..”

ငယ္ငယ့္ရဲ႕စကားေတြကိုနားေထာင္ရင္း ကၽြန္မလဲ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။

“သမီးငယ္ငယ္..သမီးကို ဆရာမ လိုအပ္တာျဖည့္ဆည္းေပးတာပဲမဟုတ္လား.. အဲဒါ သမီးစာေတာ္လို႔..သမီးလိမၼာလို႔.. အခုလိုအျပဳအမူကိုသမီးျပဳလုပ္လိုက္တာကေတာ့ အရမ္းရုပ္ဆိုးတယ္..ဆရာမ ေစတနာကို သမီး ေစာ္ကားလိုက္တာ… ေနာက္ဆို ဘယ္သူကပဲ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာေျပာ သမီး ဆရာမကို လာေျပာ..အခုလို သမီးက်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္က ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ…”

ငယ္ငယ့္ကို ကၽြန္မ အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ သူ႕အမွားသူသိလို႔ ၀န္ခံေတာင္းပန္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ အဲ့ေန႔ညေနက ငယ့္ငယ့္ကို ရိုက္မိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ငယ့္ငယ့္အေပၚလဲ သနားစိတ္၀င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ့္ငယ့္ကို ကၽြန္မ မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး အိမ္ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

*****************************************************************************************************************************************

ဒီျပသနာက ၿပီးၿပီထင္ေပမဲ့  ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ငယ္ငယ္ေက်ာင္းလာမတက္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မကေတာ့ ရိုးရိုးသားသား ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး ညေန႔ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ငယ့္ငယ့္တို႔အိမ္ လိုက္သြားခဲ့ေပမဲ့ တစ္အိမ္လံုးဘယ္သူ႕မွ မရွိပဲ အိမ္တံခါးႀကီးေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မနက္ေက်ာင္းေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းကိုတုိင္စာေရာက္တယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သြားေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

ငယ္ငယ့္အေမက သူ႕သမီးကို ရိုက္လို႔၊ ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးဘက္က လိုက္ၿပီး သူ႕သမီးက်ေတာ့ မညွာမတာ ရိုက္ပုတ္ ႏွိပ္စက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး တိုင္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ပင္။

ဘုရားေရ။ ကၽြန္မ ရိုက္လိုက္တာ ငယ့္ငယ့္ေျခသလံုးကို ၅ခ်က္ပါ။ မတရားႏွိပ္စက္တာလဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ ငယ္ငယ့္အျပစ္လုပ္လို႔ အျပစ္ေပးတာပါ။ ဒါ ဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔လုပ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ ကၽြန္မ အျပစ္ေပးမိတာ ကၽြန္မ အမွားလား။
အခုေတာ့ ငယ္ငယ့္အေမက ကၽြန္မရဲ႕ရိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ သူ႕သမီးကိုေက်ာင္းထုတ္ၿပီးအျပင္မွာပဲ ေစ်းေရာင္းခိုင္းေတာ့မယ္တဲ့။

ဟင့္အင္း။ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး။ ကၽြန္မ ရိုက္လိုက္တာ ကေလးကို ဆံုးမတာ။ အျမင္ကတ္လို႔လုပ္တာမွမဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ ရဲ႕ ရိုက္ႏွက္မႈေၾကာင့္ ကေလးေက်ာင္းထြက္ရမယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမ သိကၡာကို အက်ခံၿပီး ငယ္ငယ့္မိဘေတြအိမ္ကို ကၽြန္မ မွားပါတယ္၊ ကေလးကို ရိုက္မိတာ ကၽြန္မ အမွားပါ ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ဖို႔ ကၽြန္မ လိုက္သြားခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ငယ္ငယ့္အေမရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုမႈေတြကို ကၽြန္မ သည္းခံၿပီး ငယ့္ငယ့္ကိုေက်ာင္းမထုတ္ဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္ပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့ငယ္ငယ့္ရဲ႕ ပညာေရးကို ကၽြန္မ အဆံုးရွဳံးမခံႏိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္အေမက ကၽြန္မ ကို ေအာ္ဟစ္ကာ အိမ္အျပင္ကို အတင္းဆြဲထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

အိမ္အျပင္ဘက္မွာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတဲ့အထိ မလႈပ္မရွားမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို သနားလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ငယ္ငယ့္အေဖက ကၽြန္မအနားလာၿပီး-

“ျပန္ပါေတာ့ ဆရာမရယ္… ဒါ ဆရာမ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အစကတည္းက ငယ္ငယ့္ကိုေက်ာင္းထုတ္ခ်င္တာပါ… အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးစရာမရွိလို႔သာ..ငယ္ငယ့္ကိုေက်ာင္းထုတ္ၿပီး ၿမိဳ႕က အေဒၚအိမ္ဆီမွာ ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားသေဘာမ်ဳိးနဲ႔သြားထားမယ္.ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ငယ္ငယ့္ဆီက အေထာက္အပံ့နည္းနည္းရလဲ နည္းလား ဆရာမရယ္…ငယ့္ငယ့္ေအာက္က လူမမယ္ကေလး၂ေယာက္က ခ်ဴခ်ာတယ္ေလ.. အခုေတာ့ ဆရာမေၾကာင့္ သူ အေၾကာင္းျပခ်က္ရၿပီး ငယ့္ငယ့္ကို ေက်ာင္းထုတ္လိုက္တာပါ…မေန႔ကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ့္ကိုၿမိဳ႕လိုက္ပို႔လိုက္ပါၿပီ… ငယ္ငယ္ကဆို တငိုငို တရယ္ရယ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ေနတာ… အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီးပါၿပီ.. ဆရာမကိုလဲအျပစ္မျမင္ပါဘူး… ဆရာမ.. ျပန္ပါေတာ့ေနာ္…”

ငယ္ငယ့္အေဖေျပာတဲ့စကားေတြက အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္မ ရင္ထဲကေန ေျပာေနေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမလဲ။

ကၽြန္မက ဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒီပန္းေလးကို ကၽြန္မ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တာ။ ဒီပန္းေလးအတြက္ ကၽြန္မ ေစတနာထားခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ပန္းေလးကိုျပဳစုတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴး ကၽြန္မက ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကိုေတာင္ မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ကၽြန္မက တရားခံဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္လား။ အားလံုးက ကၽြန္မရဲ႕အျပစ္ေတြလား။။။