ေတမိဇာတ္ ခင္းမိျခင္း အေၾကာင္း

ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ့စကားက ကၽြန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို နားလည္ရခက္တဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခု။
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိေပမဲ့
ပတ္- ပတ္လည္-
၀န္း- ၀ိုင္း၀န္းေနေသာ-
က်င္- က်င္လည္ရာေနရာတစ္ခု- လို႔ အမ်ဳိးသားစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာေပထဲမွာ မွတ္သားခဲ့ဖူးတယ္။
ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။
ေနရာတိုင္းမွာ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာရွိတယ္။
လူေတြမွာလဲ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာရွိသလို တိရစာၦန္ေတြလဲ ရွိမွာပဲ။
ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိတို႔ ေနထိုင္ရာမွာ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ရွိေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေနထိုင္ရာ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ စံပယ္ပင္ ပိေတာက္ပင္ စိန္ပန္းပင္ စတဲ့ သက္ရွိအပင္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ အလြန္ႏွစ္သက္မိပါရဲ႕။
ကၽြန္မအိမ္ရဲ႕ ေဘးအိမ္ေတြမွာေနထိုင္တဲ့ သက္ရွိလူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မလိုလားမိဘူး။


"အစ္မ.. စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ေ

လာက္ခူးမယ္ေနာ္.."
တစ္ေန႔ ကၽြန္မ ၿခံထဲတြင္ စာေရးစားပြဲခံုခ်ၿပီးစာေရးေနတုန္း အိမ္ေဘးက မိထက္ဆိုတဲ့ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခါစ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း မ်က္စိကအစ ဂနာမၿငိမ္ခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မၿခံထဲ၀င္ၿပီး စံပယ္ပန္းေတာင္းတာကနဲနဲ ကၽြန္မအိမ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးစပ္စုတာက မ်ားမ်ား။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လဲ မစပ္စုသလို စပ္စုတာလဲမႀကိဳက္။
"အိမ္မွာခင္ပြန္းသည္က ရံုးသြားလို႔မရွိဘူး ညီမေလးရဲ႕... အကူေခၚထားတဲ့ေကာင္မေလးကေတာ့ ဟင္းခ်က္ေနတယ္..."
ကၽြန္မလဲ ရြဲ႕ၿပီး အဲလိုေျပာလိုက္ေရာ ကၽြန္မကို အရွက္ေျပ ရယ္ျပၿပီး စံပယ္ပန္းေတြခူးျပန္တယ္။ ေတာင္းေတာ့ျဖင့္ တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္။ ခူးလိုက္တာ ၁၀ပြင့္ထက္မနည္း။ ထားပါေတာ့ေလ။
"အစ္မေက်းဇူးေနာ္.."
"ေၾသာ္.. ေအး.. ေအး..."
"ဒါနဲ႔ အစ္မ စာခ်ည္းပဲေရးမေနနဲ႔.. ပတ္၀န္းက်င္ေလးဘာေလးေလ့လာဦး..အဟဲ.. ညီမ ေစတနာနဲ႔ေျပာတာပါ.."
ၾကည့္ပါဦး။ သူမ်ားအိမ္လာၿပီး ပန္းေတြခူးေသးတယ္။ သူမ်ားကိုလဲ ဆရာလုပ္သြားေသးတယ္။ ကိုယ္ကေမြးရင္ကိုယ့္သမီးအရြယ္ေလာက္ရွိမဲ့ဒီကေလးမက ကိုယ့္ကိုျပန္ၿပီး ပညာျပသြားပါလား။
အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ .. ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာ။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာလို႔ ကၽြန္မ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ပဲျဖစ္ရတယ္။
အခုလဲစာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ေပ်ာက္သြားတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မလဲ စာဆက္မေရးေတာ့ပဲ ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာလိုက္တယ္။
"မင္းကိုက အေတြးလြန္ေနတာ... မင္းဟာေလ စိတ္ကူးယဥ္စာေရးဆရာမပီပီ ေနရာတကာကို လိုက္ခံစား...  အရည္မရ အဖက္မရ စိတ္ကူးေတြယဥ္...  စာေတြေရး... ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအေပၚလဲ မင္းေပတံႀကီးနဲ႔ လိုက္လိုက္တိုင္းတယ္..."
ဒါကေတာ့ ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားက ကၽြန္မကို အၿမဲေ၀ဖန္ေလ့ရွိတဲ့ သူ႔စကားလံုးေတြပါ။
သူကေတာ့ လက္ေတြ႕သမားပီပီ စိတ္ကူးယဥ္တာကိုမႏွစ္သက္သလို စာေရးတဲ့စာေရးဆရာေတြကိုလဲ အထင္မႀကီးတတ္တဲ့သူပါ။
"မင္းတို႔ စာေရးဆရာေတြက သူမ်ားေတြကိုသာဟိုလိုလုပ္ ဒီလိုလုပ္ ဆိုၿပီး သိပ္ေျပာတတ္တယ္.. ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ေကာင္းေအာင္မေနတတ္ၾကဘူး.... ေယာက်္ားေလးစာေရးဆရာေတြဆိုလဲၾကည့္ပါလား.. ဘီယာသမားနဲ႔ အရက္သမားေတြခ်ည္းပဲ.. "
ဟင္းးးး... သူနဲ႔သာ ၿပိဳင္ျငင္းေနရင္ ကၽြန္မ ေမာရံုပဲရွိမယ္။ သူေျပာသမွ်ကို ကၽြန္မ ဘာမွျပန္မေျပာပဲေနလိုက္တယ္။
သူ႔လို စာေပတန္ဖိုးမသိတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မဘာလို႔ အခ်ိန္ကုန္ခံျငင္းေနမလဲ။
ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြကို စာေရးျခင္းနဲ႔စာဖတ္ျခင္းမွာပဲ အသံုးခ်ဖို႔ ကၽြန္မ အၿမဲလုပ္ေဆာင္တယ္။
သူေျပာသလို ကၽြန္မဟာ တကယ္ပဲ စိတ္ကူးယဥ္သမားျဖစ္ေနလား။
အရာရာကိုေပတံနဲ႔လိုက္တိုင္းေနမိသလား။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မ့ပတ္၀န္းက်င္မွာအဆင္မေျပသလို ကၽြန္မရဲ႕အိမ္ဦးနတ္နဲ႔လဲ ကၽြန္မ အဆင္မေျပပါဘူး။

ကၽြန္မ တကယ္ပဲ အေတြးလြန္ေနသလား။
ကၽြန္မ က ေအးေအးေဆးေဆးပဲေနခ်င္သူတစ္ေယာက္။
ပတ္၀န္းက်င္ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြလို လက္ဖက္ေလးစားလိုက္ ေရေႏြးေလးေသာက္လိုက္ အတင္းေလးေျပာလိုက္ မလုပ္ခ်င္သလို ကၽြန္မအေပၚ ေ၀ဖန္တာမ်ဳိးကိုလဲ ကၽြန္မ မႀကိဳက္မႏွစ္သက္မိဘူး။
စာေပနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မအေပၚ ေ၀ဖန္တာမ်ဳိးကို ကၽြန္မလက္ခံတယ္။
ဒါေပမဲ့ အရည္မရ အဖက္မရ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ တစ္စိတ္ကိုတစ္အိတ္ခ်ဲ႕ေျပာတာေတြ မဟုတ္တာကို အဟုတ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတာေတြေတာ့ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လဲထင္ပါရဲ႕။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကၽြန္မကို နာမည္ေပးထားတယ္။ မာနအိုးႀကီး တဲ့။
ကၽြန္မ ကိုယ္ ကၽြန္မေတာ့ မာနႀကီးတယ္ မထင္ဘူး။
ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တာရယ္ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္တာရယ္ပဲရွိတယ္။
လူေတြနဲ႔ သိပ္ၿပီး အေရာမ၀င္ခ်င္တာက မာနေၾကာင့္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ဒါကို ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက ထားပါေတာ့။ ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားကိုယ္တိုင္ ကၽြန္မအေပၚ နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး တဲ့ေလ။
ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါတယ္။
စာေတြကို ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေရးတတ္ေပမဲ့ စကားကို ေသခ်ာမေျပာတာက ကၽြန္မ အားနည္းခ်က္လို႔ဆိုမလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မကပဲ အရာရာကို လိုက္ခံစားေနမိလို႔လား။

"ညီမေရ.. အစ္မတို႔ရပ္ကြက္မွာ ဆြမ္းေလာင္းပြဲရွိတယ္ေလ။ ၀ိုင္းကူလုပ္ဖို႔ လူလိုက္စုေနတာ။ ညီမစာေရးနားတဲ့အခ်ိန္ ညီမစိတ္၀င္စားရင္ေပါ့။"
ကၽြန္မတို႔ရပ္ကြက္ရဲ႕လူႀကီးရဲ႕ မိန္းမကိုယ္တိုင္ အိမ္လာၿပီး ေျပာလာတဲ့စကားကို ကၽြန္မ မျငင္းပယ္ခ်င္ဘူး။
အၿမဲတမ္း စာဖတ္ေနလို႔စာေရးရလို႔ မအားဘူးဆိုၿပီးျငင္းပယ္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားက
"မင္းကို ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းတဲ့သူျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အသက္မဲ့ေနတဲ့ဒီစာအုပ္ေတြၾကားထဲမွာ နစ္မြန္းေနတဲ့သူအျဖစ္ မျမင္ေစခ်င္ဘူး။
မင္းနဲ႔ကို ကတိထားၾကတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ဆႏၵကိုတစ္ေယာက္လိုက္ေလ်ာဖို႔။ အခု ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵကလဲ မင္းအတြက္ ထိခိုက္ မနစ္နာေလာက္ဘူးလို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္တယ္။ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦး မိန္းမရာ.."
ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္က ေျပာထားတဲ့ အမ်ိဳးသား၏ စကားကို ကၽြန္မ နားေထာင္လိုက္တယ္။
ကၽြန္မလို ရပ္ကြက္ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ရပ္ကြက္ဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာ ပါ၀င္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရတာ တစ္ခုက စကားနည္းတဲ့ ၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သိပ္ၿပီးမဆက္ဆံတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မလိုစာေရးဆရာမတစ္ေယာက္က မထက္ျမက္တဲ့ ခပ္တံုးတံုး မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္တဲ့လား။

"ညီမက ဒီၾကက္သြန္ေတြ ကို မိထက္ တို႔နဲ႔အတူတူ အခြံႏြာေနာ္.."
လက္ထဲကို ဓားတစ္ေခ်ာင္းလာေပးၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးမိန္းမကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
ေဘးနားမွာ မိထက္ကေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ပံုစံနဲ႔
"အစ္မ အခုလို ရပ္ကြက္သာေရးနာေရးမွာ ၀ုိင္းကူလုပ္တာ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ.. သိလား.. ငါ့အစ္မ ေတာ္လာၿပီ.."
တဲ့။
ဘယ္လိုစကားမ်ဳိးႀကီးလဲ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာပဲ ၾကက္သြန္ေတြခြါေနမိတယ္။ ေဘးနားမွာ ငရုတ္သီးေထာင္းသူ ၾကက္သြန္လီွးသူ နဲ႔ အျခားအလုပ္ေတြကိုယ္စီလုပ္ေနတဲ့ မိန္းမတခ်ဳိ႕က ကၽြန္မကို ေနေကာင္းလား ဘာညာျဖင့္စကားလွမ္းေျပာတယ္။
ကၽြန္မလဲ အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကၽြန္မကို စကားမေျပာပဲ မသိမသာအကဲခတ္တယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လုပ္စရာရွိတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း အားလံုးၿပီးဆံုးလို႔ လူေတြျပန္ေတာ့မယ္လဲ ဆိုေရာ ကၽြန္မလဲ အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္း ထမင္းစားခန္းထဲ အမ်ဳိးသားအတြက္ မနက္စာျပင္ဖို႔ အိမ္အကူေကာင္မေလးကိုညႊန္ၾကားေနရင္း ေကာင္မေလးက ကၽြန္မကိုတစ္ခုခုကိုေျပာခ်င္ေနမွန္းသိတာနဲ႔
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ.. တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနသလိုပဲ.. ေျပာေလ.. ေငြႀကိဳထုတ္ခ်င္လို႔လား.."
"မဟုတ္..မဟုတ္ဘူး..မမ.. ဒီလိုေလ.. သမီး ေစ်းသြားရင္းၾကားခဲ့တာေလ.. အဲဒါ.."
"ဘာၾကားခဲ့တာလဲ.."
ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္လာတဲ့ အမ်ဳိးသားက ကၽြန္မ အစားလွမ္းေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
"ဟိုေလ.. ဟို.. မေန႔က မမ သူတို႔နဲ႔၀ိုင္းကူလုပ္ေပးတယ္မဟုတ္လား.. အဲဒါကိုသူတို႔က...
မာနအိုးႀကီးတစ္ေယာက္ သူ႔ေယာက်္ားက စေမာေလးနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ေနလို႔စိတ္ေတြညစ္ေနတာနဲ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လာလုပ္ေပးတာေနမွာပဲတဲ့.. ႏို႔ိမို႔ဆို မလာဘူး တဲ့.. အခုလိုမ်ဳိးျဖစ္ေတာ့မွ ရပ္ကြက္ကို အားကိုးၿပီး တိုင္ပင္ခ်င္လို႔ အင္ထရိုစ၀င္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲက အလုပ္ေတြ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတာ ေနမွာေပါ့ တဲ့..
အဲလိုေျပာတယ္ မမ.."
ေကာင္မေလးရဲ႕ စကားသံအဆံုး ကၽြန္မအမ်ဳိးသားလဲ
"ေဟ.."
ဆိုၿပီး အံ့ၾသတဲ့မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္မလဲ အမ်ဳိးသားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက-
"မဟုတ္ဘူးေနာ္.. မိန္းမ.. ကုိယ့္ကိုအထင္မလြဲနဲ႔ .. ကိုယ္က စီးပြားေရးလုပ္မယ္ ပိုက္ဆံရွာမယ္ပဲစိတ္ကူးရွိတာ. ကိုယ့္စိတ္ကို မိန္းမ အသိဆံုးေနာ္.."
ဟု ျပာျပာသလဲေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မ ဘာမွ မျဖစ္သလို မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနလိုက္တယ္။ အကူေကာင္မေလးကိုလဲ လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္။ ေစ်းသြားရင္လဲရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကိုသိပ္အေရာမ၀င္ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္မနဲ႔အမ်ဳိးသားနဲ႔ စားပြဲမွာအတူတူထိုင္ၿပီး မနက္စာစားေနလိုက္တယ္။ စားေနရင္း အမ်ဳိးသားက-
"မိန္းမ..... ေနာက္ဆို ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႔ အေရာမ၀င္နဲ႔ကြာ. ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး.. သိလား.. ဟုတ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး.. လွ်ာအရိုးမရွိတုိင္းေျပာေနတာ။မိန္းမက စာေရးဆရာမပဲ ..အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးစာေရးေန.. စာမ်ားမ်ားေရး.. မိန္းမ အတြက္ ဖတ္ဖို႔စာအုပ္ေတြလဲကိုယ္၀ယ္လာေပးမယ္ သိလား..."
ဆိုၿပီးေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ေခါင္းပဲညိတ္ျပမိလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားကိုလဲ ကၽြန္မ သံသယမျဖစ္မိပါဘူး။
ကၽြန္မအိမ္ေထာင္ေရးကို သံသယေတြနဲ႔လဲ မတည္ေဆာက္ခ်င္ဘူး။
ဒါကို ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားကလဲ နားလည္တယ္။
ကၽြန္မကလဲ သူ႕အေပၚ ယံုၾကည္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ ဘာလို႔ မဟုတ္တာေျပာဖို႔ အခ်ိန္ရလဲ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရဘူး။ သူတို႔အတြက္ ဒီလိုေျပာလိုက္ရလို႔ ဘာအက်ဳိးျမတ္ရွိသလဲ ကၽြန္မ မသိဘူး။
ကၽြန္မ လူတိုင္းကို ခင္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ကၽြန္မေတမိဇာတ္ ဆက္ခင္းေနမိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။။။။။

ႏွင္းဆီက ၀ါသနာပါလို႔သာ စာေတြေရးမိတာပါ။ ႏွင္းဆီစိတ္ကူးထဲကအတိုင္းပံုေဖာ္ရမွာ အလြဲအလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္မွာ သိပါရဲ႕။ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။ ႏွင္းဆီဆိုတာ ၀ါသနာရွင္အဆင့္ထက္ေတာင္ နိမ့္တဲ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ကေန နည္းလမ္းမက် ဘာမက်နဲ႔ စာေတြကို ရူးသြပ္ၿပီး ေရးေနသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ႏွင္းဆီအေပၚ စိတ္ႀကိဳက္ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး စာေရးတာကို အထင္မႀကီးတဲ့၊ ကဗ်ာေရးတာကို အထင္ေသးတဲ့၊ ဆံုမွတ္လြဲသြားတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ ႏွင္းဆီခံစားေနရတယ္ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွင္းဆီကို ဘယ္လိုေ၀ဖန္ၾကဦးမလဲကြယ္။  း)