တိမ္တဆုပ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာျပင္းျပင္း က်ိန္စာ

ကိုယ္ေသာက္ေနတဲ့ေကာ္ဖီစိမ့္စိမ့္တစ္ခြက္မွာပဲ ခါးသီးျခင္းေတြလာလာ အေရာ၀င္တယ္
ကိုယ္မက္ေနတဲ့အိမ္မက္ညိဳညိဳမွာပဲ မဲျပာေရာင္နတ္ဆိုးေတြ လာလာ က်ဴးေက်ာ္ၾကတယ္
ကိုယ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္
အဲ့ဒီ့ဘာမွမဟုတ္တာတဲ့ ကိုယ္ကပဲ သားေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္...


တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ေတြးတယ္
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ေငးတယ္
အေတြးေတြထဲ ေငးရင္း
ေငးလ်က္ေတြးရင္း
အမွတ္မရွိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္၀ကၤပါမွာ စိတၱဇကာရန္ေတြသာ ရစ္၀ဲ၀ဲလည္တယ္...


ကိုယ္ဟာရင့္က်က္မလိုနဲ႔ ကေလးဆန္တယ္
ႏူးညံ့မလိုနဲ႔ ၾကမ္းရွတယ္
ခပ္ေထြေထြေျပာရရင္
ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီထဲမွာ အလင္းကို ထာ၀ရအေမွာင္ခ်ထားရင္း
ဂ်ဴးလိယက္ရဲ႕အသားတစအျဖစ္ ကိုယ္အသက္ရွဴတယ္...


ကိုယ္ရယ္တဲ့အခါတိုင္း မ်က္ရည္ေတြက ေပ်ာ္ျမဴးတယ္
ကိုယ္ငိုတဲ့အခါတိုင္း  ႏွလံုးသားက အဆိပ္ေတြထြက္တယ္
ကိုယ္စဥ္းစားမိတယ္
ဘာေၾကာင့္မ်ား
ဒီတိမ္တဆုပ္က်ိန္စာက အဲ့ဒီ့ေလာက္ဒဏ္ရာျပင္းခဲ့လဲဆိုတာ...


ကိုယ့္အတြက္စကားလံုးေတြရွားတယ္
ကိုယ့္အတြက္ခ်ဳိၿမိန္မႈေတြရွားတယ္
ကိုယ့္အတြက္အေပါဆံုးက ေ၀ဒနာေတြ
ကိုယ္အရဆံုးက ဟန္ေဆာင္မႈေတြ...


လူေတြကိုယ့္ကို မုန္းတယ္(အထူးသျဖင့္ သူ...)
ကိုယ္ကလူေတြကိုေၾကာက္တယ္(အထူးသျဖင့္ သူ...)
ကိုယ့္ရဲ႕အငံုစိတ္ထဲေတာင္
ကိုယ္ကအၿမဲ
ကခုန္ရင္း က်ရွဳံးေနသူတစ္ေယာက္...


 ဘာကိုမွ မတူးေဖာ္ဘူး
ဘာကိုမွ တံဆိပ္မတပ္ဘူး
အလိုလိုေနရင္း လွ်ံက်တတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြၾကားကပဲ
လြင့္က်သြားတဲ့ အခ်စ္တစ္ပြင့္အတြက္
ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သလိုလုပ္ေနမယ္
ဒီက်ိန္စာအတြက္ ကိုယ္ဒီေလာက္ေတာ့ ေပးဆပ္သင့္ပါတယ္...။။။