ထိုညက ယခုလိုမ်ဳိး
အိုက္စပ္စပ္ေႏြည တစ္ည မဟုတ္ခဲ့။ မိုးသံေလသံေတြနဲ႔ ေစာင္ေခါင္းၿမွီးၿံခံဳ အိပ္လို႔ေကာင္းခဲ့သည့္
ညတစ္ည။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
အဲ့ဒီညက ညသန္းေခါင္၁၂နာရီထိုးသည့္အထိ
ကၽြန္မ စာဖတ္လို႔ေကာင္းဆဲ။ ဖတ္ေနသည့္စာကလဲ တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္ စာအုပ္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္
ဘာသာျပန္၀တၳဳတစ္အုပ္ျဖစ္သည္။ မိုးစက္ေတြ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ျပားအေပၚက်ေနသည့္ အသံကို
နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မသည္ အိမ္ရာထဲတြင္ ေစာင္ၿခံဳ လွဲေလ်ာင္းလွ်က္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ
တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္ စာအုပ္ ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဖတ္ေနမိသည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ကၽြန္မသည္
တေစၦ၊ သရဲစာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္စြာဖတ္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း မေၾကာက္တတ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္တြင္လည္း
ေဖေဖ၊ေမေမ၊ ကိုကိုႀကီးအျပင္ ေမာင္ေလးတို႔ပါ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
တစ္ေယာက္တည္း ေနရေသာ အခါတြင္မူ ေၾကာက္လန္႔စိတ္၀င္ခ်င္ ၀င္မိေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္…
ထိုေန႔က ကၽြန္မ တကယ္ ထိတ္လန္႔မိခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပလိမ့္မည္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
တကယ္ေတာ့
အခ်ိန္သည္ ၆လေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ မွတ္မိေနခဲ့သည္။
အဲ့ဒီတုန္းက စာဖတ္ေနရင္း မိုးကလဲ ရြာေနေတာ့ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္
ေဖ်ာ္ေသာက္ရန္ ကၽြန္မအိပ္ခန္းရွိရာ အေပၚထပ္မွ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္
ေမာင္ေလးအခန္းရွိေသာ္လည္း ေမာင္ေလးသည္ အိမ္ကုိ ျပန္မေရာက္ေသးပါ။ ထံုးစံအတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္
ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း မနက္ ၄နာရီေလာက္မွ ျပန္လာတတ္ေသာ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခါစ ေမာင္ေလးကို
ကိုကိုႀကီးက
“မနက္ပဲျပဳတ္သည္ႏွင့္ အတူတူျပန္လာတဲ့အေကာင္၊ ပဲျပဳတ္သည္ေယာက်္ား”
ဟု အၿမဲစေနာက္တတ္သည္။
ကိုကိုႀကီးကေတာ့ ရံုးသမားပီပီ မနက္ေစာေစာ ရံုးသြားရမည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္အခါမွ ညဥ့္နက္ခံၿပီး
ေဘာလံုးပြဲအၾကည့္တတ္၊ ၀ါသနာမပါေသာေၾကာင့္လဲျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမသည္လည္း မနက္ေစ်းထဲတြင္
အထည္ဆိုင္ဖြင့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေစာေစာအိပ္တတ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ထမင္း၊ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး
ေန႔လည္ေန႔ခင္း က်မွ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ႏွင့္ ဂ်ဴတီခ်ိန္းၿပီး ညေန ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္အထိ အထည္ဆိုင္တြင္
အလုပ္လုပ္ရသူျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္
မနက္ကို နဲနဲေနာက္က်မွ ထလဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညဘက္ဆို ညဥ့္နက္တဲ့အထိ စာဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အခုလဲ ေမာင္ေလး ျပန္မေရာက္ေသးေသာေၾကာင္း ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုးကို မီးပိတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မလဲ ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလး ကိုင္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။
မီးဖိုခန္းထဲ အေရာက္ မီးဖြင့္ရန္ မီးခလုတ္စီ လက္အလွမ္း ေနာက္ဖက္မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးနားကေန
ျဖတ္သြားေသာ အရိပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္သည္။
“ဟာ…”
ကၽြန္မ ႏႈတ္က
ထြက္က်ေသာ အာေမဍိတ္ သံသည္ တိုးတိုးေလးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆူညံ့သြားသလို
ထင္မိသည္။ ကၽြန္မသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္မယံုႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ကၽြန္မ
ခုနတုန္းက ဖတ္ေနေသာစာအုပ္သည္ တေစၦစာအုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ မေၾကာက္။ ဘာမွ မျဖစ္။ အခုေတာ့
ကၽြန္မရင္ထဲ တုန္ခါသြားသည္။ ကၽြန္မေတြ႕လိုက္သည္က အနဲဆံုး၆ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အျမင့္ရွိသည့္
အရပ္နဲ႔ လူအရိပ္တစ္ရိပ္။
သို႔ေသာ္
စူးစမ္းစိတ္က ကၽြန္မ ကို ေနာက္ေဖးတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ တြန္းအားေပးေနေသာေၾကာင့္
လက္လွမ္းေနေသာ မီးခလုတ္ဆီမွ လက္ကို ျပန္ရုတ္လိုက္ၿပီး မီးမဖြင့္ေတာ့ပဲ ကၽြန္မေျခလွမ္းမ်ားက
ေနာက္ေဖးတံခါးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းလိုက္သည္။ တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ အသာေလးဖြင့္ရင္း
အျပင္ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္။ သိပ္မသည္းေသာမိုးေရေတြၾကားထဲမွာ အျပင္ပတ္၀န္းက်င္ေလာကသည္
ေမွာင္မဲေနသည္။ ကၽြန္မမွာ ပါလာေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ အျပင္ကို ၾကည့္မိသည္။ ဘာမွမေတြ႕။
အိမ္ေနာက္ေဖး ၿခံထဲရွိ အုန္းပင္ႏွစ္ပင္ႏွင့္ အ၀တ္ႀကိဳးတန္းတစ္တန္း။ ေနာက္.. ေမေမစိုက္ထားေသာ
ၿခံဘယ္ဘက္ေထာင့္ေလးက စိုက္ခင္းေသးေသးေလးတစ္ခု။ ရွမ္းနံနံ၊ ခရမ္းခ်ဥ္းသီး၊ ဘူးသီးမ်ားကို
ဓာတ္မီး၏ အလင္းျဖင့္ ကၽြန္မ ေတြ႕ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿခံညာဘက္ေထာင့္ကို ဓာတ္မီးျဖင့္
ထိုးၾကည့္သည္။ ဘာမွ မထူးျခား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓာတ္မီးခလုတ္ပိတ္ၿပီး ေနာက္ေဖးတံခါးကို အျမန္
ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မ မ်က္စိအျမင္မွားတာ ေနမွာပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလဲ ေကာ္ဖီလဲ မေသာက္ေတာ့ပါဘူးေလ
ဆိုၿပီး မီးဖိုခန္းမွ ထြက္ရန္ ျပန္အလွည့္ ထိုအခ်ိန္ မီးဖိုခန္းသည္ ရုတ္တရက္ မီးလင္းသြားၿပီး-
“အမ…”
“အမေလး…”
မ်က္စိကို
စံုမွိတ္ၿပီး အမေလး လုိ႔ေအာ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ။ ေနာက္ ရယ္သံၾကားေတာ့မွ မ်က္လံုးကို တျဖည္းျဖည္း
ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ ေတြ႕လိုက္ရတာက ကၽြန္မ ေမာင္ေလး။
“အမ အဲ့မွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
ေမာင္ေလးရဲ႕အေမးကို
ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏိုင္။ ေရအိုးစင္နားသြားၿပီး ေရတစ္ခြက္ကို အျမန္ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။
ၿပီးမွ-
“ငါလဲ စာဖတ္ရင္းေကာ္ဖီေသာက္မလို႔ေလ။ အဲဒါ ေကာ္ဖီ ဆင္းေဖ်ာ္တာ။
ဒါနဲ႔ ေမာင္ေလး ဒီေန႔ျပန္တာ ေစာလွခ်ည္လား။”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ မိုးကလဲ ရြာေနေတာ့ ၾကည့္ရတာ ဖီးလ္မလာဘူး။ ပြဲကလဲ
နာမည္ႀကီးအသင္းေတြ ကန္တာမဟုတ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္လာတာ။”
ေမာင္ေလးကေတာ့
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ညစာစားဖို႔ ထမင္းခူးေနသည္။
“ဒါနဲ႔ အမ..ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တယ္တာ ေျပာတာ။ ဘာလို႔ မီးပိတ္ၿပီး
မတ္တပ္ႀကီး ရပ္ေနတာလဲ။”
“ဟို..ဟိုေလ…”
ေမာင္ေလးက
ကၽြန္မကို ၿပံဳးစိစိျဖင့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ ထမင္းကို ပလုတ္ပေလာင္းစားေနရင္း-
“အမ..ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာလား။”
“ဟဲ့..ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ. ရည္းစားမရွိပါဘူး.ကေလးက ကေလးလို
မေနဘူး.”
ဟု ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း
ကၽြန္မလဲ ေမာင္ေလး ေၾကာက္မွာစိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာပဲ အိမ္အေပၚထပ္သို႔သာ အျမန္ေျပးတတ္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္မကသာ သူေၾကာက္မွာ စိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာတာ။ သူကေတာ့ ကၽြန္မကိုေတာင္ ရည္းစားႏွင့္ခ်ိန္းေတြ႕တာလားဆိုၿပီး
ျပန္ေနာက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မလဲ ကၽြန္မ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး အိပ္ရာေပၚလဲွ လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္။ စာဖတ္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မ
ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ထထ..သမီး ျမန္ျမန္ထ..”
ရုတ္တရက္
လႈပ္ႏႈိးခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
“ေမးမေနနဲ႔။ ျမန္ျမန္အက်ၤ ီလဲ။ ၿပီးရင္ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့။
ညည္းအေဖနဲ႔ အကိုလဲ ေစာင့္ေနတယ္။”
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္
ဘာျဖစ္မွန္း ေမေမ့ကို ေသခ်ာမေမးမိ။ အက်ၤ ီလဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ေဖေဖ၊ေမေမ နဲ႔ကိုကိုႀကီးတို႔
အိ္မ္ေရွ႕ စတီခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။
“ေဟာ..သမီးဆင္းလာၿပီ။ လာလာ။ ျမန္ျမန္သြားၾကမယ္။”
ေျပာၿပီး
ေဖေဖက ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ ထြက္သြားသည္။ ကိုကိုႀကီးက ကားကို ျမန္ျမန္ေမာင္းေနသည္။ ေမေမကေတာ့
မ်က္ရည္တရွဳံရွဳံ။ ေဖေဖကလဲ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာျဖစ္မွန္းလဲ ကၽြန္မ မသိ။
ကၽြန္မ သိတာ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနသည္။ လက္က နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၂နာရီ။
ကားက ေဆးရံု၀င္းထဲ
ခ်ဳိး၀င္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္မ သတိရသည္။
ေမာင္ေလး။ ကၽြန္မ ေမာင္ေလး ကားေပၚ ပါမလာ။ ေဖေဖတို႔ ေမာင္ေလး ေစာေစာျပန္လာတာ မသိလို႔
ထားခဲ့တာလား။ ကားေပၚက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အရင္ေျပးဆင္းသြားသည္။ ကိုကိုႀကီးက ကားကို ပါကင္ထိုးရင္း-
“ညည္းကလဲ တစ္လမ္းလံုး ငိုက္လာတယ္။ ဘာျဖစ္မွန္း တစ္ခြန္းေမးေဖာ္မရဘူး”
ကိုကိုႀကီးက
ေလသံမာမာျဖင့္ ေဟာက္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္မက-
“ေမးမလို႔ပဲေလ။ အိပ္တာကေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနတာေပါ့။ အခုဘာလို႔ေဆးရံုကို
လာတာလဲ”
“ဟိုေကာင္ေလ။ ပဲျပဳတ္သည္ေယာက်္ား။ နင့္ေမာင္။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ၿပီးအျပန္
လမ္းမွာ ေခ်ာင္းရိုက္ခံရလို႔တဲ့”
“အာ.. မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုႀကီးကလဲ။ ညီမေလးနဲ႔ေတာင္ စကားေျပာၿပီးလို႔
ထမင္းေတာင္ စားေနတာကိုး။ သူျပန္လာၿပီးမွ ညီမေလးအိပ္တာပါ။ သူျပန္လာတာက ည၁၂နာရီထဲကေလ။”
“အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မဟုတ္တာေတြ ေျပာမေနနဲ႔။”
ကၽြန္မ ေျပာတာကို
ကိုကိုႀကီးမယံုပါ။
“ညီမေလးတကယ္ေျပာတာပါဆို။ ည၁၂နာရီေလာက္တုန္းက တကယ္ေမာင္ေလးျပန္လာတာ။
သူေနာက္တစ္ေခါက္အျပင္ျပန္ထြက္လို႔ ရိုက္ခံရတာလား။”
ကိုကိုႀကီးက
ကၽြန္မကို ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ ေဆးရံုထဲသို႔သာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္း၀င္သြားေလရာ
ကၽြန္မမွာ မနဲ မွီေအာင္ေျပးလိုက္ရသည္။ ေတြ႕ၿပီ။ ေဆးရံုးအေရးေပၚခန္းထဲက ေခါင္းမွာ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔
ေမာင္ေလး။ သတိေတာ့ ရေနပါၿပီ။ ေဘးနားမွာ ေဖေဖက ေမာင္ေလးကိုဆူေနသည္။ ေမေမကေတာ့ ေမာင္ေလးကို
မဆူရန္ ကာကြယ္ေျပာဆိုေနသည္။
“မင္း သားေလ။ ဘယ္ေလာက္ သတိေပးေပး မမွတ္ဘူး။ မင္းက ကာဆီးကာဆီးလုပ္မေနနဲ႔။
ဘယ့္ႏွယ္ တစ္ညလဲ မဟုတ္။ ႏွစ္ညလဲ မဟုတ္။ ေန႔တိုင္း ညဘက္ အျပင္ထြက္ေတာ့ အခုေတာ့ျဖစ္ၿပီ
မဟုတ္လား။”
“အုိ..အေဖႀကီးကလဲ..သားေလး ဒီေလာက္ ဒဏ္ရာရေနတာ..မဆူပါနဲ႔ေတာ့
ကေလးကို။”
ထိုအခ်ိန္
ကၽြန္မက ေမာင္ေလးကို-
“ေမာင္ေလး..နင္ ဘယ္အခ်ိန္က အရိုက္ခံရတာလဲ။”
“ည၁၂နာရီေလာက္ကျဖစ္မယ္။ ေဘာလံုးပြဲက မေကာင္းဘူးေလ။ နာမည္ႀကီး
အသင္းေတြကန္တာ မဟုတ္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ ပ်င္းလာတာနဲ႔ ေစာေစာျပန္လာတာ။ အဲ့မွာ..အေနာက္ကေန
ဘယ္သူရိုက္လိုက္မွန္းမသိဘူး။ တစ္ခါထဲ ေမ့သြားတာ။”
“ဒါဆို..အခု ၂နာရီ.. နင္ေဆးရံုေရာက္တာ ေနာက္က်တာေပါ့.. ၾကားထဲမွာ
၂နာရီေလာက္ ကြာသြားတာ..နင့္ကို ဘယ္သူ ေဆးရံုလိုက္ပို႔လဲ”
ကၽြန္မရဲ႕အေမးကို
ကိုကိုႀကီးက-
“ရပ္ကြက္ကင္းလွည့္သမားေတြ ေတြ႕လို႔ေလ။ သူ႕ကိုအရင္ေဆးရံုပို႔ၿပီး
အိမ္ကိုဖုန္းဆက္တာ။ မိုးကလဲ ရြာ၊ လမ္းကလဲလူျပတ္ေတာ့ အခ်ိန္ၾကာမွ လမ္းေပၚမွာ လဲေနတဲ့
သူ႕ကိုေတြ႕တာေလ။”
“ေမာင္ေလး.. နင္.. နင္.. ည ၁၂နာရီ အိမ္ျပန္ၿပီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္သြားတာလား။”
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အမ ကလဲ.. မျပန္ပါဘူး.. အိမ္အျပန္လမ္းမွာတင္
အရိုက္ခံရတာ.. ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ႏိုင္မွာလဲ..”
“ေအးေလ..”
ေမာင္ေလးရဲ႕အေျဖကို
ကိုကိုႀကီးကပါ ေအးေလ.ဟု ေထာက္ခံလိုက္သည္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ကၽြန္မ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း
ဒူးေတြေခ်ာင္လာသည္။ ဒါ… ဒါဆို.. ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ
ေမာင္ေလးအစစ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ထမင္းေတြ ပလုပ္ပေလာင္းစားရင္ ကၽြန္မကိုရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာလားဆိုၿပီး
စေနာက္ခဲ့တာ ေမာင္ေလး မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ည၁၂နာရီမွာ ကၽြန္မ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တာ
ေမာင္ေလး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္... ဒါ.. ဒါဆို.. ဘယ္သူလဲ။
ဘယ္သူလဲ။
အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး………………
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ကၽြန္မ ေလာကနဲ႔
ေခတၱခဏ အဆက္သြယ္ျပတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မ ျပန္သတိရလာေတာ့ ကၽြန္မ အခန္းထဲရွိ ခုတင္ေပၚတြင္
ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မရင္ဘက္ေပၚမွာလဲ စာအုပ္တစ္အုပ္။ ညကဖတ္ေသာ တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္
စာအုပ္။
ထိုအခ်ိန္
ေမေမ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။
“သမီးေရ. ထေတာ့ေလ။ သမီးကိုကိုႀကီးေတာင္ အလုပ္သြားၿပီ။ ေမေမနဲ႔ေဖေဖလဲ
ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ သြားေတာ့မွာ။”
“ေမာင္.ေမာင္ေလးေရာ..”
အထစ္ထစ္အေငါ့အေငါ့
ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မကို ေမေမက-
“ညည္းေမာင္.သူ႕အခန္းထဲမွာေလ။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ မွ ျပန္လာၿပီး
အိပ္ေနေလရဲ႕။”
“ဒါဆို..ဒါဆို.. ညက ေမာင္ေလး ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေနာ္။”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ။”
ထိုအခ်ိန္
ေမေမက ကၽြန္မ ရင္ဘက္ေပၚမွ စာအုပ္ကို ယူလိုက္ရင္း-
“အဲ့လို မဟုတ္တရုတ္ စာအုပ္ေတြဖတ္။ ၿပီးရင္ စိတ္ကူးယဥ္။ ဘာမွ
လဲ အက်ဳိးရွိတာ မဟုတ္။ အခုလဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္မေနနဲ႔။ ထေတာ့။ ေမေမတို႔ ဆိုင္သြားရေတာ့မွာ။
ျမန္ျမန္ထ။”
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္
အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ ေမေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အိမ္မက္ျဖစ္ေနလို႔။
ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတာပဲ ဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္မိသည္။
တေစၦေပးေသာလက္ေဆာင္
စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္
တေစၦက တကယ္ပဲ ဒီအိမ္မက္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တာလား။ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕မဟုတ္ပဲ အိမ္မက္ျဖစ္ေနတာေသာေၾကာင့္ ထိုအိမ္မက္လက္ေဆာင္ေပးေသာ တေစၦ
ကိုပင္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။။။
