တရားခံဥယ်ာဥ္မွဴး

“မဂၤလာပါ ဆရာမ”

“မဂၤလာပါ တပည့္တို႔ရယ္”

က်က္သေရ မဂၤလာရွိလွေသာ ဆရာမနဲ႔တပည့္မ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္သံသည္ ေက်ာင္း၀န္းထဲက စာသင္ခန္းအတြင္း ညီညီညာညာထြက္ေပၚလာတယ္။

ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ကေလးေတြ။ ဒါ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္တပည့္ေလးေတြေလ။

ကၽြန္မ ဒီအလုပ္ကို အမတန္ ၀ါသနာပါတာ။ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္၏ဘ၀၊ အိုးသည္လို ပံုစံက်န ခိုင္ခံေစဖို႔ ေသခ်ာ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ပုတ္ရိုက္ပံုသြင္းေပးရတဲ့ဘ၀၊ မိခင္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ပညာႏို႔ရည္ကို တိုက္ေကၽြးေပးရတဲ့ ဘ၀။

ဒီဘ၀ကို ကၽြန္မ လိုခ်င္ တပ္မက္လြန္းလို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ႀကီးလာရင္ ဆရာမ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးကို အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မဆႏၵျဖစ္ေျမာက္လာၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရွိ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ပဥၥမတန္းျပ ဆရာမတစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္မ စာသင္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မ တပည့္ေလးေတြကို ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္တယ္။ သူတို႔ကို ပညာေရးသာမက စိတ္ဓာတ္၊ လူမႈေရး၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္သန္႔ရွင္းေရး၊ ပတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရး အျပင္ ျပင္ပက အေထြေထြ ဗဟုသုတ ေတြပါ ကၽြန္မ သင္ေပးတယ္။

တပည့္ေလးေတြကလဲ ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ စကားကိုနားေထာင္ၾကတယ္။ 

သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ တက္ႏိုင္သမွ် ပိုက္ဆံေလးေတြစုၿပီး မည္သူမွ မတိုက္တြန္းရပဲ သီတင္းကၽြတ္ညမွာ ကၽြန္မကို အေအးနဲ႔မုန္႔ေတြ နဲ႔ လာကန္ေတာ့တုန္းက ကၽြန္မေလ အရမ္းၾကည္ႏူးမိတာ။ သူတို႔ေလးေတြကို တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ညီတူညီမွ် မုန္႔ဖိုးျပန္ေပးတာ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္လစာ လခ ကုန္ပါေလေရာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ရလိုက္တဲ့ၾကည္ႏူးမႈက ကၽြန္မ ဘယ္အရာနဲ႔မွ လဲလို႔မရဘူးေလ။

သူတို႔ေလးေတြအေပၚ ကၽြန္မ ေစတနာထားမိတယ္။ အဲ့ဒီ့ ကၽြန္မေစတနာက ကၽြန္မအေပၚ တန္ျပန္အက်ဳိးေပးရမယ္လို႔ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး။ ကၽြန္မေလ … ကၽြန္မ တပည့္ေလးေတြဆီက ဘာဆို ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ ဒါကို သူတို႔ေလးေတြ နားလည္ပါတယ္။ သိၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တေလကလြဲရင္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့လို တခ်ဳိ႕တေလကပဲ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ဓားနဲ႔ ခပ္ဆြဆြ အၿမဲထိုးတက္ၾကတယ္။

ထိုးမဲ့ထိုးေတာ့လဲ နာက်င္ေအာင္ဓားနဲ႔ဆြခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားက ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ျပသနာက ကၽြန္မကို ရန္ရွာခဲ့လုိက္တာ ကၽြန္မ ဘ၀အတြက္ တစ္သက္စာအမွတ္ရစရာေပါ့။

*****************************************************************************************************************************************

“ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ဘက္မလိုက္ပဲ ညီတူညီမွ် ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ ဆရာမ အေနနဲ႔ သိသင့္ပါတယ္…”

ကၽြန္မ ဘယ္လိုျပန္ၿပီးရွင္းျပရမလဲ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကၽြန္မအေပၚ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ေျပာေပမဲ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေလးလံေနတယ္။ အမွန္က ကၽြန္မ မွားတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ခ်င္လဲဟုတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မွားတာက ေစတနာအမွားပဲ ျဖစ္မွာပါ။

“ကေလးေတြကို မရိုက္ရဘူးလို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားရင္ မရိုက္ပါနဲ႔ ဆရာမ… ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ဆရာမ မွားတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တယ္… ဆရာမက ကရုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ရိုက္တာျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕မိဘေတြက သူတို႔သားသမီးကို လူဆိုးလူမိုက္ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လမ္းျပေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲဆရာမရယ္…”

ကၽြန္မ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာအတိမ္အနက္ကို ခန္႔မွန္းမိေပၚပံုသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ကၽြန္မကို ဒီေလာက္ပဲေျပာကာ ကၽြန္မကိုသူ႕ရံုးခန္းထဲမွ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႔ မထိုက္တန္ဆိုတဲ့စကားက ကၽြန္မအတြက္ မွန္ေနမလား။

*****************************************************************************************************************************************

ေျပာရရင္ ကၽြန္မအခုစာသင္တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတည္ရွိရာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျပည့္စံုၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအတန္းထဲက ကေလးေတြလဲ ၃ပံု ၁ပံုေလာက္ျပည့္စံုၾကတဲ့ ကေလးေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကေလးေတြျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ မျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္မအားလံုးကို တန္းတူဆက္ဆံပါတယ္။ ကၽြန္မ ဆီမွာ က်ဴရွင္မသင္ႏိုင္တဲ့ကေလးေတြကိုလဲ စေန တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မွာ ပညာဒါန အေနနဲ႔ ကၽြန္မ အခမဲ့ က်ဴရွင္သင္ေပးပါတယ္။

အခုျဖစ္တဲ့ ျပသနာက ငယ္ငယ္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလး ကို ကၽြန္မ ရိုက္မိတဲ့ ျပသနာ။ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို ရိုက္ခဲပါတယ္။ စာေမးလို႔ မရရင္ေတာင္ လက္ေျမွာက္ခိုင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္ဒဏ္တစ္ခုခုကို ေပးတာက လြဲရင္ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို မရိုက္ရက္ခဲ့ဘူး။ ကေလးေတြကို နား၀င္ေအာင္ နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆံုးမတယ္။

ငယ္ငယ္က ကၽြန္မအတန္းထဲက တပည့္ေတြထဲမွာ အဆင္းရဲဆံုး။ အေဖက ဆိုက္ကားသမား အေမက ပဲျပဳတ္သည္၊ သားသမီးက ၃ေယာက္ အႀကီးဆံုးသမီးငယ္ငယ္က ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းသူတပည့္။ ဆင္းရဲေပမဲ့ ငယ္ငယ္က စာေတာ္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ပထမ သို႔မဟုတ္ ဒုတိယ ေနရာလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္က န၀မတန္းကဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး ေရႊရည္။ ေရႊရည္တို႔က ခ်မ္းသာေတာ့ ကၽြန္မဆီမွာ က်ဴရွင္တက္တယ္။ ငယ္ငယ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ က ပညာဒါနအျဖစ္ အလကားသင္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက တပည့္ႏွစ္ေယာက္စလံုးအေပၚ တန္းတူပဲဆက္ဆံတယ္။ ပညာသင္ေပးေတာ့လဲ အတူတူပဲသင္ေပးတယ္။ ေရႊရည္ကို ခ်မ္းသာလို႔ဆိုၿပီး ပိုၿပီးမသင္ေပးဘူး။ ကၽြန္မရင္ထဲက ေမတၱာတရားကို ဘယ္သူမွ မသိရင္ေန ကၽြန္မ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ သိတယ္။ ကၽြန္မသစၥာဆိုရဲတယ္။ ငယ္ငယ့္ကို ဆင္းရဲလို႔ဆိုၿပီး ႏွိမ္ၿပီးဆက္ဆံတာ တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါကို ဘာေၾကာင့္ လူေတြနားမလည္ေပးရတာလဲ။

အမွန္တိုင္း၀န္ခံရရင္ေတာင္ငယ့္ငယ့္ကို ကၽြန္မက ပိုၿပီးေစတနာထားမိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရဲ႕ မိဘေတြ သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ ငယ္ငယ္လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းမွန္သမွ် ကၽြန္မ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ငယ့္ငယ္ေက်ာပိုးအိတ္ေလး ၿပဲေနတုန္းက ကၽြန္မ လစာေလးျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္အသစ္၀ယ္ေပးခဲ့တာေတြ၊ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္က ထမင္းမက်က္ေသးလို႔ ထမင္းမစားရေသးဘဲ ေက်ာင္းလာမွန္းသိတဲ့အခါ ကၽြန္မ ထမင္းဘူးကေန ငယ့္ငယ့္ကို မွ်ေ၀ ေကၽြးခဲ့တာေတြက အစ၊ ညဘက္ မီးမလာလို႔ စာက်က္ဖို႔ ဖေယာင္းတိုင္မရွိမွာစိုးလို႔ ဖေယာင္းတိုင္အစ ျခင္ေဆးေခြပါ မက်န္ ငယ့္ငယ့္အတြက္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးမိတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ စာေတာ္တဲ့စာႀကိဳးစားတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ မျပည့္မစံုမႈေၾကာင့္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမွာကို မလိုလားခဲ့ပါဘူး။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ကၽြန္မကို ေျပာယူရတဲ့အထိ ကၽြန္မ ငယ့္ငယ့္ကို ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတာလဲလူ၊ ဆင္းရဲတာလဲလူပါပဲ။ ဆင္းရဲေပမဲ့ စာႀကိဳးစားတဲ့ကေလးမို႔ ငယ္ငယ့္ကို ကၽြန္မ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခ်င္ခဲ့မိတာ။

ကၽြန္မ ေစတနာေတြကို ဘယ္သူ အသိမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ ကၽြန္မ အၿပံဳးမပ်က္ဘူး။ ငယ္ငယ့္မိဘေတြ သိသိ မသိသိ ကၽြန္မ ဂရုမစိုက္ဘူး။

မေျပလည္တဲ့စီးပြားေရးကို နင္းကန္ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ရင္းသားသမီးရဲ႕ပညာေရးကို ေမ့ေနတဲ့ ငယ့္ငယ့္မိဘေတြရဲ႕တာ၀န္ကို ဒီလို ကၽြန္မက ပခံုးတစ္ဖက္၀င္လွ်ဳိခဲ့မိတဲ့ေစတနာသည္ မွားခဲ့မယ္လို႔ ကၽြန္မ မထင္ခဲ့မိတာ။

*****************************************************************************************************************************************

“ကဲ.. ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္သိတယ္ေနာ္...."

ၿငိမ္သက္ေနေသာအခန္းထဲတြင္ ေဒါသမထြက္စဖူးထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေအာ္ဟစ္တဲ့အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ေရႊရည့္ကို သူ႕အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ေရႊေရာင္လက္ပတ္နာရီေလးေပ်ာက္တဲ့အမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ အတန္းထဲက ကေလးေတြ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ နာမည္ပ်က္ကို ကၽြန္မ မလိုခ်င္တာ။ အထူးသျဖင့္ ေရႊရည္အေမကိုယ္တိုင္က ဆရာမျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာမ အခ်င္းခ်င္း ကိုယ့္အတန္းထဲက ကေလးကို ကိုယ္မဆံုးမႏိုင္ဘူးလားဆိုတဲ့စကား ထြက္ေပၚလာပါက ကၽြန္မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနမွာ။

ေနာက္ၿပီး တရားခံက ကၽြန္မတပည့္ေလး ငယ္ငယ္။ ငယ္ငယ္မို႔လို႔ ကၽြန္မ ပိုၿပီး ယူႀကံဳးမရျဖစ္ကာ ေဒါသထြက္မိပါတယ္။

ၾကည့္စမ္း။ ကၽြန္မကေတာ့ လိမ္မာတဲ့ကေလး စာေတာ္တဲ့ကေလး စာရိတၱေကာင္းတဲ့ကေလးဆိုၿပီး ငယ္ငယ့္အေပၚ သနားခ်စ္ နဲ႔ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ငယ္ငယ့္အတြက္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာ။ ဒါေတြကို ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ေက်းဇူးျပန္ဆပ္တာလား ဆိုၿပီး ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္။

ကဲ… အခုေတာ့ တရားခံလဲသိၿပီ။ ကေလးေတြအကုန္လံုးကို အျပင္ထြက္ တန္းစီမတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လြယ္အိတ္ေတြကို ရွာလိုက္တဲ့အခါ ငယ့္ငယ့္လြယ္အိတ္ထဲကေန ေရႊရည့္ လက္ပတ္နာရီေလးထြက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ့္ကိုေမးတဲ့ အခါ ငယ္ငယ္ကလဲ သူ ခိုးမိပါတယ္ ဟု ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ကၽြန္မကို ေတာင္းပန္သလိုၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ့္ငယ့္ရဲ႕ အသနားခံေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုကို ကၽြန္မသေဘာေပါက္မိကာ ကၽြန္မ ငယ့္ငယ့္ကို မရိုက္ခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါ အခုလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ က်န္တဲ့သူေတြ သင္ခန္းစာယူလို႔ရေအာင္ ငယ္ငယ့္ေျခသလံုးကို ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ၅ခ်က္ ရိုက္လိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္မ ရိုက္တာကို အံႀကိတ္ခံေနတဲ့ငယ္ငယ္ဟာ အဲဒီ့ေန႔ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆရာ ဆရာမေတြ နားေနခန္းကို လာေရာက္ၿပီး ကၽြန္မကိုေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။

“သမီး မွားပါတယ္ ဆရာမရယ္.. သမီးကို အထင္မေသးပါနဲ႕.. ေရႊရည္က သူ႔ေမေမက သူပထမဆုရတုန္းက ဆုခ်တဲ့လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး သမီးကိုလာၾကြားပါတယ္…ေနာက္ၿပီး နင္ပထမဆုရတုန္းက နင့္မိဘေတြ နင့္ကို ဘာဆုမွ မေပးဘူးမဟုတ္လားဆိုၿပီးလဲ…မခံႏိုင္ေအာင္ေျပာလို႔.. သူစိတ္ဆင္းရဲပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔…သူ႕နာရီေလးကို ခိုးလိုက္မိတာပါ…သမီးစိတ္ထဲ နာရီလိုခ်င္စိတ္ထက္..သူ႕စကားေတြကို မခံခ်င္လို႕..တမင္လုပ္တာပါ ဆရာမရယ္… သမီး သူခိုးမဟုတ္ပါဘူး……..”

ငယ္ငယ့္ရဲ႕စကားေတြကိုနားေထာင္ရင္း ကၽြန္မလဲ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။

“သမီးငယ္ငယ္..သမီးကို ဆရာမ လိုအပ္တာျဖည့္ဆည္းေပးတာပဲမဟုတ္လား.. အဲဒါ သမီးစာေတာ္လို႔..သမီးလိမၼာလို႔.. အခုလိုအျပဳအမူကိုသမီးျပဳလုပ္လိုက္တာကေတာ့ အရမ္းရုပ္ဆိုးတယ္..ဆရာမ ေစတနာကို သမီး ေစာ္ကားလိုက္တာ… ေနာက္ဆို ဘယ္သူကပဲ မခံခ်င္ေအာင္ေျပာေျပာ သမီး ဆရာမကို လာေျပာ..အခုလို သမီးက်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္က ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ…”

ငယ္ငယ့္ကို ကၽြန္မ အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ သူ႕အမွားသူသိလို႔ ၀န္ခံေတာင္းပန္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ အဲ့ေန႔ညေနက ငယ့္ငယ့္ကို ရိုက္မိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ငယ့္ငယ့္အေပၚလဲ သနားစိတ္၀င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ့္ငယ့္ကို ကၽြန္မ မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး အိမ္ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

*****************************************************************************************************************************************

ဒီျပသနာက ၿပီးၿပီထင္ေပမဲ့  ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ငယ္ငယ္ေက်ာင္းလာမတက္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မကေတာ့ ရိုးရိုးသားသား ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး ညေန႔ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ငယ့္ငယ့္တို႔အိမ္ လိုက္သြားခဲ့ေပမဲ့ တစ္အိမ္လံုးဘယ္သူ႕မွ မရွိပဲ အိမ္တံခါးႀကီးေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မနက္ေက်ာင္းေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္းကိုတုိင္စာေရာက္တယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သြားေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

ငယ္ငယ့္အေမက သူ႕သမီးကို ရိုက္လို႔၊ ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးဘက္က လိုက္ၿပီး သူ႕သမီးက်ေတာ့ မညွာမတာ ရိုက္ပုတ္ ႏွိပ္စက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး တိုင္စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ပင္။

ဘုရားေရ။ ကၽြန္မ ရိုက္လိုက္တာ ငယ့္ငယ့္ေျခသလံုးကို ၅ခ်က္ပါ။ မတရားႏွိပ္စက္တာလဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ ငယ္ငယ့္အျပစ္လုပ္လို႔ အျပစ္ေပးတာပါ။ ဒါ ဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔လုပ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ ကၽြန္မ အျပစ္ေပးမိတာ ကၽြန္မ အမွားလား။

အခုေတာ့ ငယ္ငယ့္အေမက ကၽြန္မရဲ႕ရိုက္ႏွက္ဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ သူ႕သမီးကိုေက်ာင္းထုတ္ၿပီးအျပင္မွာပဲ ေစ်းေရာင္းခိုင္းေတာ့မယ္တဲ့။

ဟင့္အင္း။ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး။ ကၽြန္မ ရိုက္လိုက္တာ ကေလးကို ဆံုးမတာ။ အျမင္ကတ္လို႔လုပ္တာမွမဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ ရဲ႕ ရိုက္ႏွက္မႈေၾကာင့္ ကေလးေက်ာင္းထြက္ရမယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမ သိကၡာကို အက်ခံၿပီး ငယ္ငယ့္မိဘေတြအိမ္ကို ကၽြန္မ မွားပါတယ္၊ ကေလးကို ရိုက္မိတာ ကၽြန္မ အမွားပါ ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ဖို႔ ကၽြန္မ လိုက္သြားခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ငယ္ငယ့္အေမရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုမႈေတြကို ကၽြန္မ သည္းခံၿပီး ငယ့္ငယ့္ကိုေက်ာင္းမထုတ္ဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္ပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့ငယ္ငယ့္ရဲ႕ ပညာေရးကို ကၽြန္မ အဆံုးရွဳံးမခံႏိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္အေမက ကၽြန္မ ကို ေအာ္ဟစ္ကာ အိမ္အျပင္ကို အတင္းဆြဲထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

အိမ္အျပင္ဘက္မွာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတဲ့အထိ မလႈပ္မရွားမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို သနားလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ငယ္ငယ့္အေဖက ကၽြန္မအနားလာၿပီး-

“ျပန္ပါေတာ့ ဆရာမရယ္… ဒါ ဆရာမ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက အစကတည္းက ငယ္ငယ့္ကိုေက်ာင္းထုတ္ခ်င္တာပါ… အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးစရာမရွိလို႔သာ..ငယ္ငယ့္ကိုေက်ာင္းထုတ္ၿပီး ၿမိဳ႕က အေဒၚအိမ္ဆီမွာ ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားသေဘာမ်ဳိးနဲ႔သြားထားမယ္.ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ငယ္ငယ့္ဆီက အေထာက္အပံ့နည္းနည္းရလဲ နည္းလား ဆရာမရယ္…ငယ့္ငယ့္ေအာက္က လူမမယ္ကေလး၂ေယာက္က ခ်ဴခ်ာတယ္ေလ.. အခုေတာ့ ဆရာမေၾကာင့္ သူ အေၾကာင္းျပခ်က္ရၿပီး ငယ့္ငယ့္ကို ေက်ာင္းထုတ္လိုက္တာပါ…မေန႔ကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ့္ကိုၿမိဳ႕လိုက္ပို႔လိုက္ပါၿပီ… ငယ္ငယ္ကဆို တငိုငို တရယ္ရယ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ေနတာ… အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီးပါၿပီ.. ဆရာမကိုလဲအျပစ္မျမင္ပါဘူး… ဆရာမ.. ျပန္ပါေတာ့ေနာ္…”

ငယ္ငယ့္အေဖေျပာတဲ့စကားေတြက အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္မ ရင္ထဲကေန ေျပာေနေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမလဲ။

ကၽြန္မက ဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒီပန္းေလးကို ကၽြန္မ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တာ။ ဒီပန္းေလးအတြက္ ကၽြန္မ ေစတနာထားခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ပန္းေလးကိုျပဳစုတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴး ကၽြန္မက ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကိုေတာင္ မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ကၽြန္မက တရားခံဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္လား။ အားလံုးက ကၽြန္မရဲ႕အျပစ္ေတြလား။။။